«Μητσοτάκη ….παραιτήσου». Και μετά, Τι;;

του Νίκου Βρυώνη

Οι καταστροφικές πυρκαγιές του καλοκαιριού του 2021 , η διαχείριση της πανδημίας, η κυβερνητική πολιτική σε κρίσιμα ζητήματα (Παιδεία, Υγεία, Εργασιακά, Οικονομία, Δικαιώματα), τα ζητήματα ηθικής και διαπλοκής, ο αποπνικτικός ρόλος των ΜΜΕ και τώρα  η ολοκληρωτική αποτυχία διαχείρισης της κακοκαιρίας, έχουν οδηγήσει στο να ακούγεται όλο και περισσότερο, όλο και πιο έντονα, από πολίτες  το αίτημα για παραίτηση της κυβέρνησης και προσφυγή στις κάλπες.

Το αίτημα της παραίτησης όπως είναι φυσικό, δεν εκφράστηκε και δεν εκφράζεται  από τα καθεστωτικά ΜΜΕ  , που με νύχια και με δόντια (έρποντας και γλείφοντας) προσπαθούν να στηρίξουν, την κυβέρνηση, προσωπικά τον πρωθυπουργό και το όλο θεσμικό και παραθεσμικό συστημικό μπλοκ.

Δεν εκφράστηκε και δεν εκφράζεται φυσικά από τους ορκισμένους νεοφιλελεύθερους , τους δεξιούς η και τους απολίτικους ψηφοφόρους που είτε ιδεολογικά, είτε παραδοσιακά ταυτίζονται με την Δεξιά , είτε πραγματικά η φαντασιακά βρίσκουν να εκφράζονται τα ταξικά τους συμφέροντα με τις πολιτικές της Νέας Δημοκρατίας.

(Εκφράστηκε βέβαια  το αίτημα της παραίτησης και από το κόμμα του κου Βελόπουλου  προσδοκώντας σε μια μελλοντική κυβερνητική συμμετοχή).

Σε επίπεδο κοινωνίας πολιτών, το αίτημα της άμεσης παραίτησης της κυβέρνησης (αρχικά και κυρίως με την μορφή της αγανάκτησης), εκφράζεται κυρίως από αριστερούς και δημοκράτες  πολίτες που αυτοπροσδιορίζονται  στον χώρο της ευρύτερης και πληθυντικής Αριστεράς.

Οι πολίτες που ακουμπούν πολιτικά στον ΣΥΡΙΖΑ , μετά και το πρόσφατο αίτημα του Πρόεδρου του κόμματος  για παραίτηση της κυβέρνησης και προσφυγή στις κάλπες, πήραν τον πολιτικό αέρα να ζητάνε πιο έντονα, την παραίτηση της κυβέρνησης (αν και για πολλούς φιλικά προσκείμενους στον ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίστηκε ως καθυστερημένο αίτημα).

Για τους πολίτες αυτούς το θέμα είναι πολιτικά λυμένο και στο ερώτημα, «και μετά , Τί;» η απάντηση είναι μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ , πάση θυσία (και με όλους τους δυνατούς κυβερνητικούς συνδυασμούς). Το επιχείρημα αυτό βρίσκει απήχηση και βασίζεται σε δύο δεδομένα, από την μία στη κεντρώα (διαχειριστική) στροφή του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ και από την άλλη στη προκλητική και αποτυχημένη πολιτική της κυβέρνησης και συνολικότερα του συστημικού μπλοκ.

Προσωπική εκτίμηση, ότι η τακτική και στρατηγική επιλογή του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης αλλά και το  σκεπτικό των πολιτών που ακουμπούν στον ΣΥΡΙΖΑ και που βασίζεται απλά στο επιχείρημα της ανίκανης σημερινής κυβέρνησης και της εναλλακτικής ικανής διαχείρισης μια κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ θα προσκρούσει στην σκληρή πραγματικότητα των δομικών προβλημάτων του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού.

Η πέραν του ΣΥΡΙΖΑ αριστεροί  και δημοκρατικοί πολίτες  (που δεν ικανοποιούνται από το κυρίαρχο αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ), που ασφυκτιούν από την καθημερινή κοινωνική, πολιτική και οικονομική κατάσταση ,που εκφράζουν την δικαιολογημένη αγανάκτηση τους και απαιτούν την παραίτηση Μητσοτάκη , θα πρέπει να απαντήσουν στο ερώτημα «και μετά, Τι» . Θα πρέπει να απαντήσουν ατομικά και να αναζητήσουν μια ξεκάθαρη απάντηση από τα κόμματα της Αριστεράς.

Προς το παρόν τα πέραν του ΣΥΡΙΖΑ κόμματα της Αριστεράς δεν έχουν εκφράσει ξεκάθαρα το αίτημα της παραίτησης της κυβέρνησης, είτε γιατί δεν είναι έτοιμα ακόμα  να κατέλθουν στις εκλογές , είτε φοβούνται την εκλογική πίεση και να δώσουν απάντηση στο ερώτημα, είτε υπεκφεύγουν (μονίμως)  των πολιτικών τους υποχρεώσεων με συνθήματα του τύπου «μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό».

Το δεδομένο είναι ότι το ερώτημα παραμένει αναπάντητο σε ότι αφορά τα πολιτικά κόμματα της Αριστεράς  , αυτό δεν σημαίνει ότι είναι η μπορεί να μείνει αναπάντητο σε ατομικό επίπεδο από τους αριστερούς πολίτες που απαιτούν δικαιολογημένα την παραίτηση Μητσοτάκη.

Η πραγματική δυσκολία δεν βρίσκεται βέβαια στην απάντηση στο ερώτημα «Και μετά, Τι» Αλλά στην απάντηση στο  ερώτημα «Γιατί». Αν απαντηθεί το «Γιατί» , η απάντηση και στο αρχικό ερώτημα είναι δυνατή. (αρκεί να είναι ρεαλιστική η απάντηση στο «Γιατί»)

Και η απάντηση στο Γιατί ξεκινάει με το «Μητσοτάκη παραιτήσου για να …», και  είναι Προγραμματική -Πολιτική που οδηγεί σε πολιτικές-προγραμματικές προτάσεις και εκλογικές επιλογές,  που θα πρέπει να πάρουν ως δεδομένα, τους πολίτικούς, κοινωνικούς και ιδεολογικούς συσχετισμούς, το εκλογικό σύστημα , την πραγματική κατάσταση της κοινωνίας, τα όρια αντοχής των πολιτών και τις σημερινές υποκειμενικές και αντικειμενικές δυνατότητες της Αριστεράς συνολικά και του κάθε κόμματος της  ξεχωριστά .

Τα Κόμματα της Αριστεράς οφείλουν να απαντήσουν άμεσα για να ανταποκριθούν πολιτικά στο δίκαιο αίτημα των αριστερών και δημοκρατικών  πολιτών ( και θα κριθούν από την απάντηση), αλλά και οι αριστεροί και δημοκράτες πολίτες οφείλουν να ξέρουν τι θέλουν (αμφότεροι ριζοσπαστικά μεν, ρεαλιστικά δε).

Εάν δεν εκπληρωθούν αυτές οι προϋποθέσεις το αίτημα της παραίτησης της κυβέρνησης θα παραμείνει ως κραυγή αγανάκτησης η στην καλύτερη των περιπτώσεων θα περιοριστεί σε  πετυχημένα και λυτρωτικά χιουμοριστικά σχόλια αποδόμησης της κυβέρνησης , του πρωθυπουργού προσωπικά και των κάθε λογής βαστάζων τους, αλλά η γκρίζα και καταθλιπτική σημερινή πραγματικότητα θα παραμείνει να χασκογελάει , ανέμελα και αυτάρεσκα.

Νίκος Βρυώνης

Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής Αριστερού Ρεύματος (ΛΑΕ)