Με αφορμή το δημόσιο εμβολιασμό των πολιτικών, θα μοιραστώ κάποιες σκέψεις που τριβιλίζουν το μυαλό μου εδώ και καιρό, επιθυμώντας να ανοίξει μια συζήτηση, που δεν έγινε όλο αυτό το διάστημα.

Για πρώτη φορά, εδώ και χρόνια, εμείς, οι κάτοικοι των χωρών του δυτικού -κυρίως- κόσμου της “ευημερίας”, χάσαμε ξαφνικά τον κόσμο κάτω από τα πόδια μας, βρισκόμενοι αντιμέτωποι με την αγωνία και το φόβο ενός αναπάντεχου θανάτου, που τον προκαλεί ένας αόρατος εχθρός, ο οποίος μάλιστα, σκοτώνει αδιακρίτως.

Κλονιζόμαστε, με την πρόσκαιρη, έστω, αδυναμία της πανίσχυρης επιστήμης, να αντιμετωπίσει τον ιό καίρια, και να επαναφέρει γρήγορα, την (αφελή και μάταιη) βεβαιότητα που είχαμε, ότι είμαστε άτρωτοι, υγιείς, και μάλιστα, θα παραμείνουμε και αρκετά νέοι, μέχρι τα βαθιά γεράματά μας.

Αυτόν το φόβο του θανάτου, που ξεπετάχτηκε αιφνίδια στο προσκήνιο από τα βάθη του ασυνειδήτου μας (όπου ενυπάρχει ως εγγενής φόβος), και καθορίζει και τις σημερινές συμπεριφορές μας (άλλοι κλείνονται στα σπίτια περισσότερο του δέοντος, άλλοι αρνούνται το εμβόλιο, άλλοι βρίζουν κτλ.), δε θάπρεπε να μας βοηθήσει να τον αντιμετωπίσουμε (όχι να τον ξορκίσουμε) η επίσημη πολιτεία;;;

Εκτός από τις ψυχολογικές γραμμές στήριξης, τι άλλο έπραξε;;

Πολύ περισσότερο, γιατί περιφρονείται τόσο στη χώρα μας ο ρόλος της ψυχαναλυτικής επιστήμης;;

Καλός λοιπόν, ως προτροπή, ο δημόσιος εμβολιασμός των πολιτικών (αν και δεν τυγχάνουν -όχι τυχαία- ιδιαίτερης εμπιστοσύνης δυστυχώς), καλύτερο όμως, κατά τη γνώμη μου, θα ήταν το πολιτικό θάρρος, να ανοίξουν αυτήν την πλατιά ατζέντα των συζητήσεων, ώστε να αισθανθούμε λιγότερο φοβισμένοι αρχικά, και να βγούμε πιο ώριμοι και ουσιαστικά διαφορετικοί από αυτήν την πανδημία, και όχι ζωντανά ζόμπι, που δεν συνειδητοποίησαν τίποτε, ούτε και μέσα από έναν όλεθρο εκατομμυρίων νεκρών. Γιατί το δεύτερο, θα είναι ο ουσιαστικός θάνατος των έλλογων όντων, που απαρτίζουν τις κοινωνίες μας.

Κι επειδή, προσωπικά, δεν περιμένω τέτοιες αναγεννητικές συμπεριφορές από τους πολιτικούς που στηρίζουν αυτό το σάπιο και χρηματοκεντρικό σύστημα στο οποίο ζούμε, το οποίο δε θέλει σκεπτόμενους, αλλά φοβισμένους και ελεγχόμενους πολίτες, ελπίζω η Αριστερά να “βγει μπροστά”, τολμώντας και να “τσαλακωθεί”, για να συμβάλλει στην εκρίζωση των φόβων, την ορθολογική αντιμετώπιση της πανδημίας, την έξοδο από αυτήν με υγεία, τη συνειδητοποίηση του κόσμου και την νέα εγρήγορση και οραματισμό, για μια άλλη κοινωνία, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, χωρίς κακοποίηση του περιβάλλοντος, χωρίς αγωνία για το φαίνεσθαι αλλά για το είναι, χωρίς ανταγωνισμό, αλλά συναγωνισμό με τους γύρω, χωρίς εξοβελισμό, αλλά με εναγκαλισμό του διαφορετικού, χωρίς κυνηγημένους και διωγμένους, όπου τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα θα είναι μεν αυτονόητα, θα συνοδεύονται όμως και από την αυτονόητη και έμπρακτη συναίσθηση της υποχρέωσης απέναντι στο συλλογικό.