Δεν είναι ανάγκη να είναι κανείς ειδικός στο διεθνές δίκαιο για να κατανοήσει μερικές αλήθειες ύστερα από τη σύνοδο κορυφής της ΕΕ στις Βρυξέλλες στις 1 και 2 Οκτώβρη και τις  επισκέψεις Πομπέο στη Θεσσαλονίκη και Σούδα  που προηγήθηκαν.

Η ΕΕ σε μια άκρως υποκριτική στάση απέναντι στη χώρα μας απέφυγε τελικά να επιβάλει κυρώσεις στην Τουρκία για τις επιθετικές και μονομερείς της ενέργειες σε ότι αφορά την αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων και της εδαφικής μας ακεραιότητας.

Για τη νεοφιλελεύθερη Ευρωπαϊκή Ένωση οι οικονομικές σχέσεις με την Τουρκία, οι πωλήσεις και οι επενδύσεις των πολυεθνικών και των τραπεζών τους στην τουρκική αγορά βαραίνουν πολύ περισσότερο από την υπεράσπιση του Διεθνούς Δικαίου και μάλιστα όταν αυτό παραβιάζεται για δύο κράτη μέλη της, όπως είναι η Ελλάδα και η Κύπρος.

Ούτε φυσικά λόγος για την επίσκεψη Πομπέο ο οποίος ήρθε παραμονές της συνόδου για να καταστήσει σαφές στην ΕΕ και την Τουρκία ότι η Ελλάδα είναι για τις ΗΠΑ  προκεχωρημένο φυλάκιο σε ότι αφορά τις γεωστρατηγικές της επιδιώξεις στην Ανατολική Μεσόγειο, την πολιτική της για την περικύκλωση της Ρωσίας και την προώθηση της ενεργειακής της διείσδυσης στην Ευρώπη με το σχιστολιθικό αέριο, σε βάρος του ρώσικου φυσικού αερίου. Συζητήθηκε ακόμα και η μεταφορά πυρηνικών κεφαλών από την Τουρκία (Ιντσιρλίκ) στην Ελλάδα.

Φθάσαμε έτσι από το «Αμερικάνοι φονιάδες των λαών» της δεκαετίας του 70 και του 80 να έχουμε παραδώσει στην κυριολεξία γη και ύδωρ στους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ.

Το ΝΑΤΟ που δεν θέλει σε καμία περίπτωση να διασαλευτούν, πολύ δε περισσότερο να ανατραπούν, οι σχεδιασμοί του για την επιβολή της ιμπεριαλιστικής πολιτικής του στην περιοχή. Εξ ου και η αγωνιώδης  προσπάθεια του Γενικού Γραμματέα του  να υπάρχουν στρατιωτικοί δίαυλοι επικοινωνίας για την αποφυγή θερμού επεισοδίου στην Αν. Μεσόγειο μεταξύ δύο εταίρων του ΝΑΤΟ.

Η Ελλάδα είναι κυριολεκτικά πιασμένη σε μια μέγγενη που απειλεί να την συνθλίψει πολιτικά και οικονομικά προσπαθώντας να υπηρετήσει ταυτόχρονα τα εν πολλοίς αντικρουόμενα και με πολλές εσωτερικές αντιθέσεις συμφέροντα, τριών αφεντάδων (ΕΕ, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ). Για να της εξασφαλίσουν, υποτίθεται, προστασία για να προασπίσει τα κυριαρχικά δικαιώματα και την εδαφική της ακεραιότητα.

Οι συστημικές δυνάμεις ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ τα παρουσιάζουν όλα «άσπρα- μαύρα» για να μας πείσουν ότι το τετράγωνο ΕΕ – ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΙΣΡΑΗΛ είναι η μόνη  μας διέξοδος. Τίποτε άλλο δεν είναι πιο μακριά από την πραγματικότητα . Πιστοί στο δόγμα του «Ανήκομεν στη Δύση»  ασκούν ΜΟΝΟΔΙΑΣΤΑΤΗ εξωτερική πολιτική.

Η κατάσταση περιπλέκεται ακόμα περισσότερο γιατί στην Τουρκία δεν επικρατεί δημοκρατικό-φιλολαϊκό  καθεστώς, αλλά αντίθετα ο Ερντογάν και μια νεοοθωμανική αστική τάξη που η πολιτική τους δεν περιορίζεται απλά στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων της που απορρέουν από το διεθνές δίκαιο και το δίκαιο της θάλασσας.  Επιδιώκουν την αναθεώρηση του για το δικό τους όφελος με επεκτατικές πολιτικές από το Αζερμπαϊτζάν και την Αλβανία, τη Συρία,το Ιράκ, τη Λιβύη, μέχρι και τις χώρες του κόλπου και τη Σομαλία. Για τις επιδιώξεις της αυτές καλλιεργούν τον εθνικισμό για την ανασύσταση του οθωμανικού τόξου  και έχουν πείσει μεγάλο μέρος του τουρκικού λαού ότι η πολιτική αυτή είναι και προς το δικό του συμφέρον.

Η οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών με βάση το διεθνές δίκαιο και το δίκαιο της θάλασσας είναι μια πολύπλοκη διαδικασία, τεχνικά όμως εφαρμόσιμη, που θα μπορούσε να οδηγήσει, με τους αναπόφευκτους συμβιβασμούς, σε δίκαιες και ασφαλείς λύσεις  αν και στις δύο πλευρές του Αιγαίου δεν επικρατούσαν οι εθνικιστικές κορώνες και δεν παρέμβαιναν κάθε φορά  τα μεγάλα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα για το δικό τους όφελος.

Η Αριστερά δεν μπορεί να μπει στη λογική αυτή και να προτείνει λύσεις που να λαμβάνουν υπόψη τους σημερινούς συσχετισμούς. Και δεν μπορεί να το κάνει γιατί οι όποιες λύσεις δοθούν θα είναι σε βάρος και των δύο λαών. Είναι εκ των πραγμάτων υποχρεωμένη να προτείνει λύσεις που σήμερα φαίνονται ουτοπικές και μη εφαρμόσιμες.

Αλλά αυτός είναι ο ρόλος της που δικαιώνει και την ύπαρξη της. Διαφορετικά θα ήταν και αυτή ένας απλός διαχειριστής του καπιταλιστικού συστήματος και δεν θα καλλιεργούσε καμία προοπτική στο λαό για  πρόοδο και αλλαγές με κατεύθυνση το σοσιαλισμό.

Οι προτάσεις δεν λείπουν και έχουν διατυπωθεί επανειλημμένα σε αρθρογραφία των στελεχών της.

Εκείνο που λείπει, όπως έγραψε σε τελευταίο άρθρο του ο Κ. Ήσυχος είναι η σύγκλιση όλων των αριστερών δυνάμεων για τη δημιουργία ενός μετώπου για «Ειρήνη, Κοινωνική Δικαιοσύνη, Εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου, Αλληλεγγύη των Λαών, Εθνική ανεξαρτησία, πραγματικά Πολυδιάστατη Εξωτερική Πολιτική,  Αξιοπρεπή Εργασία, Προστασία του Περιβάλλοντος».

Πολιτικές που θα εφαρμοστούν χωρίς να αμφισβητηθούν θεμελιώδη ζητήματα ασφαλείας και εδαφικής ακεραιότητας για καμία από τις δύο πλευρές.

Του Λευτέρη Μαγιάκη