Του Δημήτρη Στρατούλη*

Στέλεχος ΛΑΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ, Π. Βουλευτής και Υπουργός

Το 1991 το ΚΚΕ διασπάστηκε και αποχώρησε από τον τότε ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ. Πολλοί πρωταγωνιστές εκείνων των εξελίξεων δεν ζουν. Σε όσους συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε από διαφορετικά μετερίζια, έμειναν αγιάτρευτες πληγές.

Η διαφορά που φαινόταν ότι οδήγησε στη διάσπαση του ΚΚΕ και κατ’ επέκταση του τότε ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, ήταν οργανωτική. Η πλειοψηφία της ηγεσίας του ΚΚΕ επέμενε ότι η επικείμενη πανελλαδική συνδιάσκεψη του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ δεν έπρεπε να εκλέξει ηγετικά όργανά του. Ότι αυτά έπρεπε να ορίζονται από τις επιμέρους συνιστώσες του (ΚΚΕ, ΕΑΡ, ΠΑΣΟΚογενείς). Το ανανεωτικό ρεύμα του ΚΚΕ, στο οποίο ανήκα, και οι άλλες συνιστώσες του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, ισχυρίζονταν ότι θα έπρεπε να εκλέγονται.

Η πραγματική διαφορά, όμως, ήταν ιδεολογικοπολιτική. Υπήρχαν διαφορετικές εκτιμήσεις για την κατάρρευση του λεγόμενου Υπαρκτού Σοσιαλισμού και για το πώς η Αριστερά, βγάζοντας τα αναγκαία συμπεράσματα, θα μπορούσε η ίδια και η στρατηγική της πρόταση για το σοσιαλισμό του 21^ου αιώνα να ανανεωθούν, επαναθεμελιωθούν και αναγεννηθούν.

Το ανανεωτικό ρεύμα έλεγε ότι το σπίτι μας κατάρρευσε σε ερείπια. ΄Οτι έπρεπε να περισυλλέξουμε όποιες γερές πέτρες απέμειναν, δηλαδή τις αξίες και ιδεολογικές βάσεις μας (ισότητα, κοινωνική δικαιοσύνη, ελευθερία, δημοκρατία, κατάργηση κάθε εκμετάλλευσης κλπ) και με αυτές να χτίσουμε ένα νέο στέρεο σπίτι της Αριστεράς (ανανέωση ιδεολογίας, οργάνωσης, πολιτικής, προγράμματος), ακόμα κι εάν αυτό αρχικά ήταν μικρότερο. Η πλειοψηφία της ηγεσίας του ΚΚΕ, ουσιαστικά, ισχυριζόταν ότι το σπίτι δεν κατάρρευσε, παραμένει όρθιο και με κάποια μερεμέτια πρέπει να εξακολουθούμε να μένουμε σε αυτό.

Η συντριπτική πλειοψηφία του τότε ανανεωτικού ρεύματος του ΚΚΕ, ούτε ήθελε, ούτε σχεδίασε μία τέτοια καταστροφική διάσπαση. Την ανανέωσή του επιδίωκε με ενότητα μέσα στη διαφορετικότητα και αποτελεσματικότερη ιδεολογική και πολιτική παρέμβαση του.

Από τότε κύλησαν πολλά νερά κάτω από τις γέφυρες των ποταμιών.

Το ΚΚΕ συνέχισε τους αγώνες του με μία μοναχική από την άλλη Αριστερά πορεία και μετά από συντηρητική ιδεολογική, προγραμματική και πολιτική αναδίπλωση.

Οι υπόλοιποι συνεχίσαμε την πορεία μας αρχικά στο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ και αργότερα μαζί με άλλες δυνάμεις της Αριστεράς στο ΣΥΡΙΖΑ.

Πολλοί/ες από εμάς συγκροτήσαμε το ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΡΕΥΜΑ στον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ και ΣΥΡΙΖΑ και αγωνιστήκαμε για την αριστερή στροφή τους. Συμβάλλαμε στην ανάπτυξη του ΣΥΡΙΖΑ, στην ενεργή συμμετοχή του στους λαϊκούς αγώνες, στην ανάδειξή του στην κυβέρνηση.

Ηττηθήκαμε, όμως, πολιτικά το καλοκαίρι του 2015, όταν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ συνθηκολόγησε με τους δανειστές και εν συνεχεία εκλογικά, όταν η ΛΑΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ, που συγκροτήσαμε με άλλες αριστερές δυνάμεις δεν μπήκε στη Βουλή.

Στις εκλογές του 2019 το ΚΚΕ παρέμεινε στάσιμο. Οι δυνάμεις της Ριζοσπαστικής Αριστεράς υποχώρησαν σημαντικά.

Σήμερα, εν μέσω πρωτοφανούς υγειονομικής και οικονομική κρίσης, οι λαϊκές δυνάμεις και η νεολαία χρειάζονται μία σύγχρονη, μαχόμενη, αποτελεσματική, ριζοσπαστική Αριστερά, που θα εμπνέει με τον αγώνα και το ήθος της. Που θα αφουγκράζεται τις πραγματικές ανάγκες του λαού, αγωνιζόμενη για την επιβίωσή του, προβάλλοντας ταυτόχρονα εναλλακτική στο νεοφιλελευθερισμό φιλολαϊκή πρόταση διεξόδου με ορίζοντα το σοσιαλισμό της εποχής μας.

Μία ανυπότακτη Αριστερά, που οι δύο βασικοί πόλοι της, ΚΚΕ και Ριζοσπαστική Αριστερά (αφού άμεσα ανασυγκροτηθεί), θα μπορέσουν προς όφελος του λαού να ξαναρχίσουν μεταξύ τους τη συζήτηση, την κοινή δράση στους λαϊκούς αγώνες, την πολιτική και γιατί όχι και εκλογική συνεργασία.

Γράφω για ουτοπίες. Ναι, αλλά χωρίς δημιουργικές ουτοπίες οι άνθρωποι θα ζούσαν ακόμα στις σπηλιές.

*άρθρο Δημήτρη Στρατούλη στα ΝΕΑ για τη επέτειο της διάσπασης του ΚΚΕ και της αποχώρησης του από τον τότε ενιαίο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ