του Γιάννη Δούκα

πρώην Υποδιοικητή του ΙΚΑ

Η τελευταία απόφαση του ΣτΕ για τις συντάξεις ακυρώνει τις δίκαιες και μέχρι πρότινος κερδισμένες στις αίθουσες των δικαστηρίων οριστικά και αμετάκλητα δικαστικές διεκδικήσεις εκατοντάδων χιλιάδων συνταξιούχων.

Υποτίθεται ότι οι τελεσίδικες και αμετάκλητες δικαστικές αποφάσεις των ανωτάτων δικαστηρίων εκτελούνται, δεν αναιρούνται και αποτελούν τελεσίδικο δεδικασμένο για ανάλογες περιπτώσεις που προκύπτουν αργότερα. Αυτό που υποτίθεται είναι ένα μέρος του νομικού μας πολιτισμού καταπατήθηκε προς όφελος κυβερνητικών επιλογών και σκοπιμοτήτων και σε βάρος ενός εκατομμυρίου και πλέον συνταξιούχων. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά.

Το 2015 το Συμβούλιο της Επικρατείας αποφάσισε οριστικά και αμετάκλητα ότι οι κρατήσεις και η πλήρης κατάργηση των δώρων και του επιδόματος άδειας του νόμου 4093/2012 και οι κρατήσεις του νόμου 4051/12 στις επικουρικές συντάξεις είναι αντισυνταγματικές. Η απόφαση αυτή δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Έντεκα μήνες μετά την απόφαση ο νόμος Κατρούγκαλου υπολόγισε στο συντάξιμο μισθό τις ασφαλιστικές κρατήσεις για τα δώρα και το επίδομα άδειας μόνο όμως για τους νέους συνταξιούχους μετά το νόμο. Έτσι όλοι οι προ της 12/52016 συνταξιούχοι δεν πήραν ποτέ ξανά τα δώρα και το επίδομα άδειας. Σε ότι αφορά τις άλλες κρατήσεις των ν. 4093/12 και 4051/12   για κύριες και επικουρικές συντάξεις κατάργησε τους νόμους της ΝΔ όμως με το νέο υπολογισμό που έφερε το οικονομικό αποτέλεσμα ήταν το ίδιο.

Η ΝΔ με τη σειρά της με ψευδεπίγραφη σημαία την εφαρμογή των δικαστικών αποφάσεων έκανε δύο πράγματα.

Το πρώτο σε εφαρμογή δικαστικής απόφασης κατάργησε ρυθμίσεις του Κατρούγκαλου αλλά επανέφερε τις επικουρικές συντάξεις εκεί που ήταν στο τέλος του 2014. Επανέφερε δηλαδή τις ρυθμίσεις που είχαν κριθεί το 2015 από το ΣτΕ αντισυνταγματικές. Το οικονομικό αποτέλεσμα και στην περίπτωση αυτή ήταν το ίδιο παρά τις περί του αντιθέτου κορώνες για εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχους.

Το δεύτερο ήταν η παραγγελία για πιλοτική δίκη στο ΣτΕ που θα έκρινε τις αγωγές εκατοντάδων χιλιάδων συνταξιούχων που είχαν σαν βάση τις τελεσίδικες αποφάσεις του 2015.

Σε οποιοδήποτε κράτος δικαίου αυτό που θα περίμενε κανείς είναι η επανάληψη της απόφασης του 2015 για επαναφορά των δώρων και του επιδόματος άδειας για τους παλιούς συνταξιούχους για όλο το διάστημα από το 2015 μέχρι και σήμερα και όχι μόνο για τους 11 μήνες δηλαδή μέχρι την ψήφιση του νόμου Κατρούγκαλου. Και αυτό γιατί όπως αναφέραμε παραπάνω ο νόμος ρύθμισε το θέμα των δώρων μόνο για τους νέους και όχι για τους παλιούς συνταξιούχους.

Το δεύτερο που ήταν επιτακτικό να γίνει ήταν η επανάληψη της απόφασης του 2015 για τις παράνομες κρατήσεις στις συντάξεις. Ούτε αυτό όμως έγινε και οι αποφάσεις του 2015 αγνοούνται παντελώς ακόμη και απ’ αυτούς που τις πήραν.

Τέλος ρίχνουν και ένα κόκκαλο διαρρέοντας ότι τα αναδρομικά των έντεκα μηνών (10/6/2015 έως 12/5/2016) θα δοθούν σε όλους ανεξάρτητα από το αν έκαναν αγωγή ή όχι.

Υπάρχει και κάτι που δεν έχει αναδειχθεί, είναι πολύ σοβαρό και ταυτόχρονα αστείο. Στην κυβερνητική επιχειρηματολογία για την επαναφορά στο αντισυνταγματικό καθεστώς του 2014 ενυπάρχει το ότι αυτό γίνεται γιατί νομοθετήθηκε και με το νόμο Κατρούγκαλου (άρθρο 14 παράγραφος 2).

Οι συνταξιούχοι οδηγούνται πλέον σε νέες δικαστικές περιπέτειες. Άποψή μου είναι ότι τα θέματα αυτά δεν πρόκειται να λυθούν στις αίθουσες των δικαστηρίων αλλά απαιτούνται συντονισμένοι πολιτικοί και κοινωνικοί αγώνες. Το δείχνει περίτρανα το τελικό αποτέλεσμα που μετά από οκτώ χρόνια αγωγές, δίκες, αποφάσεις, νόμους, υποσχέσεις, παραμύθια και άλλα πολλά οι συνταξιούχοι συνεχίζουν να εμπαίζονται.