Vale Jack Mundey – Εργατικός ηγέτης και συμπαραστάτης του κινήματός μας
Αυτή την εβδομάδα το Σίδνεϊ έχασε έναν από τους καλύτερους του. Το εργατικό κίνημα έχασε έναν από τους μεγάλους μαχητές του.
Η Καμπάνια Αλληλεγγύης Αυστραλία – Ελλάδας (AGSC) θρηνεί το θάνατο του Τζακ Μούντι.
Ο Jack Mundey έγινε συμπαραστάτης του AGSC το 2014, όταν η οικονομική και πολιτική κρίση στην Ελλάδα αναπτυσσόταν με υπερβολική ταχύτητα.
Έδωσε όλες τις δυνάμεις του στον σκοπό μας και τόσο αυτός όσο και η σύντροφός του Τζούντι μας ενθάρρυναν με την υποστήριξή τους. Ήταν εκεί για αυτή τη μάχη όπως ήταν τόσοι πολλοί άλλοι.
Δεν ήταν περίεργο που ο Τζακ υποστήριξε την εκστρατεία μας. Ήταν ο ηγέτης της Ομοσπονδίας Εργατών Οικοδόμων (BLF) τη δεκαετία του ’60 και του ’70 όταν πολλοί μετανάστες ξεμπάρκαραν από τα πλοία και έψαχναν να κάνουν οποιαδήποτε δουλειά που θα μπορούσαν να βρουν. Τα εργοτάξια τότε, ήταν ένας σκληρός και αδιαμόρφωτος τομέας γεμάτος βιομηχανικά ατυχήματα και κακοπληρωμένα μεροκάματα. Ήταν ένα μέρος, που εύκολα μπορούσαν να βρουν δουλειά πολλοί Έλληνες και άλλων εθνικοτήτων μετανάστες.
Το BLF ήταν ένα φυσικό σπίτι για πολλούς από αυτούς τους μετανάστες εργαζόμενους. Οι μετανάστες αυτοί ωφελήθηκαν από μια κομμουνιστική ένωση που αγωνίστηκε σκληρά εναντίον της εργοδοσίας για τα δικαιώματά τους και τις συνθήκες δουλειάς. Πολέμησαν σκληρά και δικαιώθηκαν. Ξανά και ξανά. Υπάρχουν πολλοί Ιταλοί και Έλληνες που θα βάλουν και θα πιούν ένα ποτήρι κόκκινο κρασί στη μνήμη του Τζακ αυτήν την εβδομάδα.
Αλλά αν ο Τζακ και το BLF ήταν παρόντες για τους εργάτες που έκαναν κάποιες από τις πιο δύσκολες, πιο επικίνδυνες και χαμηλά αμειβόμενες δουλειές, ήταν επίσης παρόντες για να αναδείξουν τι παράγει αυτή η εργασία και για ποιον. Ίσως η πιο ριζοσπαστική πρόκληση ήταν στην ιδέα «κάνε τη δουλειά σου και μετά πήγαινε σπίτι σου».
Η ιδέα ότι μια ομάδα από κακοπληρωμένους εργάτες θα μπορούσαν να συμβουλευτούν μια κοινότητα και, στη συνέχεια, να αποτρέψουν την κατασκευή ενός κτιρίου ή μιας επένδυσης, επειδή δεν ανταποκρίνονταν στις ανάγκες της κοινότητας ήταν συγκλονιστική.
Εάν κάποιο συνδικάτο επιχειρήσει σήμερα κάτι τέτοιο, το συνδικάτο θα χρεοκοπήσει από τις δικαστικές ενέργειες και η ηγεσία του θα καταλήξει στη φυλακή. Είναι ο τύπος σκέψης που ανησυχεί τους ισχυρούς. Ή θα ανατρέψεις το σύστημα ή το σύστημα θα σε ανατρέψει.
Πολλά έχουν γραφτεί για τις Πράσινες Απαγορεύσεις (Green Bans) και τη διάσωση του Σίδνεϊ. Υπήρχαν πολλά από αυτά και ένα άγγιξε άμεσα την ελληνική κοινότητα. Το ελληνικό εστιατόριο Diethnes ήταν παλαιότερα γνωστό ως Nicks και διευθύνονταν από ένα μέλος του Atlas League (μια ελληνική ένωση εργατών που ήταν το πολιτικό σπίτι της ελληνικής αριστεράς στο Σίδνεϊ). Το 1973, το κτίριο βγήκε δημοπρασία με έντονο ενδιαφέρον από επενδυτές που ήθελαν την κατεδάφισή του. Ο Mundey «χτύπησε» ένα Green Ban (απαγόρευση κατεδάφισης) στο κτήριο για την ιστορική και πολιτιστική του αξία. Το φτωχό παλιό κτίριο επέζησε και το Diethnes συνεχίζει μέχρι σήμερα. Όταν ο ιός κτυπηθεί μπορούμε να συγκεντρωθούμε ξανά εκεί και να θυμηθούμε το Τζακ Μάντυ.
Άνθρωποι όπως ο Τζακ μας εμπνέουν να κατανοήσουμε τις συνθήκες πληρέστερα. Μας εμπνέουν επίσης να τολμήσουμε, με πνεύμα, χιούμορ και όλη την οργανωτικότητα που έχουμε στη διάθεσή μας, έτσι ώστε να μην αποδεχόμαστε να είμαστε φυλακισμένοι υπό αυτές τις συνθήκες. Το έζησε και το ενέπνευσε. Έτσι θα προχωρήσουμε, με αυτό το πνεύμα.
Στην Ελλάδα λένε «η ιστορία γράφεται στους δρόμους». Στην Αυστραλία, ο Τζακ το έγραψε στους δρόμους και στα πάρκα. Το έγραψε με εργαζόμενους που επέλεγαν πότε θα «χυθεί το μπετόν» και πότε όχι.
Εκ μέρους του κινήματός μας, εκφράζουμε τα συλλυπητήριά μας στη σύντροφο του Τζούντι, την οικογένεια του και τους φίλους του.
Για το Κίνημα Αλληλεγγύης Αυστραλίας – Ελλάδας
Διαμαντής Ρόρρης, Μάϊος, 2020
