Του Λευτέρη Μαγιάκη

Δημοτικός Σύμβουλος Αμαρουσίου.

Η πανδημία του κορωνοϊού είναι σε εξέλιξη και κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει από τώρα πόσο θα διαρκέσει.

Παρόλα αυτά η συζήτηση για την επόμενη μέρα έχει αρχίσει για τα καλά σε όλη την κοινωνία και τους πολιτικούς χώρους.

Και αυτό δεν είναι αδικαιολόγητο. Οι κοινωνικές και οικονομικές επιπτώσεις της κρίσης έχουν ήδη πλήξει σε μεγάλο βαθμό τα λαϊκά στρώματα και τις μικρές επιχειρήσεις.

Ο περιορισμός  των δημοκρατικών ελευθεριών και δικαιωμάτων δημιουργεί προηγούμενο και πριμοδοτεί  ακραίες συντηρητικές, ακροδεξιές, ρατσιστικές μέχρι και φασιστικές αντιλήψεις για τον τρόπο αντιμετώπισης των προβλημάτων σε περιόδους κρίσης. Το φαινόμενο Όρμπαν δεν εμφανίστηκε τυχαία και σε αυτό συνέβαλε και η ανοχή των νεοφιλελεύθερων της Ευρώπης.

Η τεράστια πλειοψηφία της κοινωνίας συνειδητοποίησε σε ελάχιστο  χρόνο ορισμένες αλήθειες που η Ριζοσπαστική Αριστερά πάντα υποστήριζε.

Το πρώτο έχει να κάνει με την απομυθοποίηση του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας, ότι τάχα μπορεί να υποκαταστήσει το δημόσιο σχεδόν σε όλα. Με την κρίση αποδείχτηκε ο αναντικατάστατος ρόλος του δημοσίου. Ακόμα και οι πιο ακραίοι νεοφιλελεύθεροι αναγκάστηκαν να δίνουν συγχαρητήρια σε αυτούς που μέχρι πριν λίγο καιρό αποκαλούσαν, στην καλύτερη περίπτωση, «πλεονάζοντες».

Το δεύτερο είναι ότι, με αφορμή την πανδημία, άρχισαν να συνειδητοποιούν ότι η ασυδοσία του νεοφιλελεύθερου παγκοσμιοποιημένου χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού, του άκρατου καταναλωτισμού, της καταστροφής των παραγωγικών υποδομών και του περιβάλλοντος,  οδηγεί από τη μια οικονομική κρίση στην άλλη, στην επιδείνωση των διεθνών σχέσεων και συνιστά απειλή για την παγκόσμια ειρήνη. Χωρίς αυτό να έχει αποδειχθεί, ακόμα, επιστημονικά, δεν είναι λίγες οι φωνές που υποστηρίζουν ότι η εμφάνιση των φονικών ιών δεν είναι άσχετη με τις αιτίες που προκαλούν την κλιματική αλλαγή, τον τρόπο παραγωγής τροφίμων, ιδιαίτερα των ζωϊκών, την έκθεση μας σε υπερβολικές δόσεις ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας.

Το τρίτο αναφέρεται  στο αφήγημα ότι η ΕΕ είναι μια πολιτική ένωση αλληλεγγύης και το οποίο κατέρρευσε με πάταγο. Αποκαλύφθηκε ότι μπροστά στη κρίση οι πιο ισχυροί αυτό που τους ενδιαφέρει κύρια είναι  να επωφεληθούν από αυτή. Η μόνη διέξοδος που προτείνεται, μέχρι τώρα, είναι ο δανεισμός των κρατών, γεγονός που για τις υπερχρεωμένες χώρες, όπως και η δική μας, σημαίνει μνημόνια, αύξηση του χρέους, ακόμα μεγαλύτερη λιτότητα και ανεργία για τους εργαζόμενους και περισσότερα κέρδη για τις Τράπεζες και το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο.

Οι εργαζόμενοι περιμένουν να ακούσουν από την Ριζοσπαστική Αριστερά ένα σχέδιο που θα διασφαλίζει ότι την επόμενη ημέρα δεν θα είναι και πάλι αυτοί που θα πληρώσουν την κρίση.

Η ΝΔ έχει ήδη μεταφέρει σημαντικά βάρη στα λαϊκά στρώματα, εργαζόμενους, αυτοαπασχολούμενους, ελεύθερους επαγγελματίες και μικρομεσαίους επιχειρηματίες. Με το δάνειο των δύο δις που ζήτησε από τις αγορές έδειξε προς τα που θέλει να πάει τα πράγματα. Με την πολιτική της το κεφάλαιο ενισχύεται ακόμα περισσότερο.

Οι προτάσεις ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ και Βαρουφάκη, αν και διαφορετικές, αναζητούν λύσεις μέσα στα ευρωπαϊκά πλαίσια, ασκώντας όμως κριτική στις αποφάσεις της ΕΕ. Με τον τρόπο αυτό ενισχύουν την αυταπάτη ότι η ΕΕ μπορεί να μεταρρυθμιστεί από τα μέσα.

Η πρόταση ΣΥΡΙΖΑ για χρησιμοποίηση του μαξιλαριού γίνεται για να αποφευχθεί ο νέος δανεισμός της χώρας. Η επιλογή αυτή είναι υπό την αίρεση του ESM που είναι σχεδόν σίγουρο ότι δεν θα συναινέσει. Τα  χρήματα αυτά  έχουν προκύψει από την υπέρμετρη φορολόγηση του Ελληνικού λαού και πρέπει κάποια στιγμή να του επιστραφούν.

Το ΚΚΕ διατυπώνει τα λαϊκά αιτήματα διεκδίκησης και πάλης. Σταθερό όμως στη γραμμή του, δεν μπαίνει στον κόπο  να διατυπώσει μια ενωτική λύση για το σήμερα, αλλά παραπέμπει στη σοσιαλιστική επανάσταση, όποτε και όταν αυτή γίνει.

Η ΛΑΕ έχει ήδη διατυπώσει τις προτάσεις του. Μπορεί να επεξεργαστεί ένα ακόμα πιο λεπτομερές πρόγραμμα πάλης και διεκδίκησης για τους εργαζόμενους και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Να στηρίξει τους αγώνες που θα αναπτυχθούν.

Ταυτόχρονα όμως είναι ανάγκη να καταρρίπτει τις αυταπάτες  για τη μετατροπή της νεοφιλελεύθερης ΕΕ σε ένωση αλληλεγγύης των λαών.

Να εμβαθύνει τις επεξεργασίες για την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα σε ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση και την εφαρμογή ενός ριζοσπαστικού μεταβατικού προγράμματος με στόχο  να ξεπεραστούν από τους εργαζόμενους ερωτηματικά και  « φόβοι  απέναντι σε πολιτικές που προκαλούν συγκρούσεις και ανατροπές …..που, κατά τη γνώμη τους, θα τους ξαναέβαζε σε νέες περιπέτειες, μετά από τόσα χρόνια μνημονιακής φτωχοποίησής τους».