15 Ιούνη 1994 – 15 Ιούνη 2019, είκοσι πέντε χρόνια από τον θάνατο του Μάνου Χατζιδάκι. Μίας εμβληματικής μορφής του πολιτισμού, της τέχνης αλλά και της κοινωνικής ζωής στη χώρα μας, η οποία ταυτίστηκε και με έναν άλλο κόσμο.

Έργα όπως «Το χαμόγελο της Τζοκόντα», ο «Μεγάλος Ερωτικός», η «Εποχή της Μελισσάνθης», οι «Μπαλάντες της οδού Αθηνάς,  η «Πορνογραφία» και τόσα άλλα, συγκαταλέγονται στα σπουδαιότερα έργα της ελληνικής μουσικής.

Ο Μάνος Χατζιδάκις δεν υπήρξε μόνο ένας μεγάλος συνθέτης, ήταν και ένας γενναίος άνθρωπος, ο οποίος δεν δίστασε να συγκρουστεί με κάθε μορφή εξουσίας αλλά και με τον εκχυδαϊσμό της πολιτικής ζωής, αψηφώντας τις συνέπειες.

Δεν ξεχνάμε τη σύγκρουσή του με τον «αυριανισμό», δεν ξεχνάμε τη σύγκρουσή του με την κυβέρνηση Μητσοτάκη, όταν έλαβε τα πρώτα μέτρα ενάντια στους εργαζόμενους.

Τότε, ο Μάνος Χατζιδάκις, με δική του πρωτοβουλία, ζήτησε από τη Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδας (δεν ήταν ίδια όπως τώρα…), να δώσει συναυλία και διευθύνει ο ίδιος την ορχήστρα, με την «ιδιότητα του εργάτη» όπως δήλωσε.

Ο Μάνος Χατζιδάκις δεν ήταν αριστερός, δήλωνε δεξιός. Αλλά ήταν τόσο αριστερός όσο λίγοι.

Εξέφρασε την ευαισθησία και την ομορφιά μίας εποχής ενάντια στον ευτελισμό που ακολούθησε και τώρα πλέον κυριαρχεί.

Στα είκοσι πέντε χρόνια που πέρασαν, δεν ακούμε μόνο τη μουσική του, που πάντα μας συγκλονίζει. Θυμόμαστε και τον ίδιο ως άνθρωπο.

Η απουσία του Μάνου Χατζιδάκι μας πληγώνει και ο ίδιος μας λείπει απίστευτα. Όμως, η απουσία του δεν αποτελεί ένα κενό στη μνήμη μας.

Αντίθετα, ο Μάνος Χατζιδάκις είναι και θα μείνει για πάντα μία από τις φωτεινότερες αχτίδες του πολιτισμού και της τέχνης στη χώρα μας, που μας γεμίζει αισιοδοξία ότι, παρά τη σημερινή κατάσταση, μπορεί να υπάρχει μέλλον από κάθε άποψη στον τόπο μας.