Παρά τα όσα ευαγγελίζεται η κυβέρνηση η διατήρηση της επιτροπείας αποδεικνύεται περίτρανα από τις ώρες διαπραγμάτευσης που καταναλώνονται με τους «θεσμούς» για κάθε νόμο (ακόμα και αν καταργεί την προστασία της πρώτης κατοικίας). Και η ίδια όμως η «επαναφορά στην κανονικότητα» δεν είναι τίποτε άλλο από την παγίωση των μισθών και συντάξεων πείνας. Τα προεκλογικά επιδοματικά μέτρα που ψηφίστηκαν είναι σταγόνα στον ωκεανό: τα 800 εκατομμύρια που θα δαπανηθούν για την 13^η σύνταξη είναι μόλις το 1/10 από τα 8 δις που χάσανε οι συνταξιούχοι μόνο τα τελευταία τέσσερα χρόνια, πολλώ δε μάλλον αν προστεθούν στα άλλα 43 δις που χάσανε τα προηγούμενα έξη χρόνια. Αντίστοιχα οι αυξήσεις στον κατώτατο μισθό ελάχιστα επιδρούν στην αγορά εργασίας, καθώς λόγω της επέκτασης των ελαστικών εργασιακών σχέσεων έχουν τετραπλασιασθεί στις 250.000 οι εργαζόμενοι των 250 ευρώ και τριπλασιάστηκαν στις 570.000 οι εργαζόμενοι των 500-600 ευρώ. Η συνολική μείωση του διαθέσιμου εισοδήματος των λαϊκών νοικοκυριών υπερέβη το 30% τα 8 τελευταία χρόνια

Κάποιοι κέρδισαν απ’όλη αυτή τη λιτότητα: μόνο το 2017 τα κέρδη των 1100 μεγαλύτερων επιχειρήσεων αυξήθηκαν κατά 97%, άλλων δε 16.000 κατά 65%. Τα κέρδη αυτά δεν επανεπενδύονται, ούτε οδηγούν σε αύξηση της παραγωγικότητας, αλλά είτε αποθησαυρίζονται, είτε καταναλώνονται σε εισαγόμενα πολυτελή αγαθά αυξάνοντας εκ νέου το έλλειμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών.

Περαιτέρω, παρά τα πρωτογενή πλεονάσματα, το δημόσιο χρέος αυξάνεται συνέχεια (το 2018 κατά 30 δις) και αν προστεθεί και στο ιδιωτικό χρέος προς τράπεζες, δημόσιο και ασφαλιστικούς οργανισμούς ξεπερνά το 322% του ΑΕΠ. Ούτε το 2060 μπορούν να αποπληρωθούν αυτά τα ποσά, ούτε ποτέ, αν δεν μεσολαβήσει στάση πληρωμών, επαναδιαπραγμάτευση και διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του δημοσίου χρέους, αλλά και σεισάχθεια για τα ιδιωτικά χρέη των λαϊκών νοικοκυριών. Ας σημειωθεί ότι από το 2022 τα τοκοχρεωλύσια που πρέπει να πληρώσει η Ελλάδα βάσει του 4^ου μνημονίου αυξάνονται και αναμένονται νεα μνημονιακά μέτρα. Αυτά είναι τα αποτελέσματα της λογικής του ευρωμονόδρομου, αφού οι συνθήκες της ΟΝΕ και της ΕΕ συνταγματοποιούν τον νεοφιλελευθερισμό και τη λιτότητα.

Στα πλαίσια αυτά, στις ευρωεκλογές πρέπει να αποδοκιμασθεί τόσο η ανοικτά επικίνδυνη νεοφιλελεύθερη ατζέντα της ΝΔ, όσο και ο πολιτικός κυνισμός του ΣΥΡΙΖΑ, που ψήφισε και εφάρμοσε εντελώς άλλα μέτρα από αυτά που είχε εξαγγείλει ακόμα και το Σεπτέμβρη του 2015 (με το παράλληλο πρόγραμμα). Το δίλημμα των ευρωεκλογών δεν είναι Τσίπρας ή Μητσοτάκης, δεν είναι ποιος είναι ο καλύτερος μνημονιακός διαχειριστής, αλλά το αν θα αποτυπωθεί η αποδοκιμασία των μνημονιακών κομμάτων, η κοινωνική δυσαρέσκεια και μια διάθεση να μπει φραγμός στην αδιέξοδη και καταστροφική πολιτική λιτότητας.

Η ΛΑΕ έχει αποδείξει ότι είναι μια δύναμη που δεν αποφεύγει τις αναγκαίες συγκρούσεις. Είτε για να προστατεύσει τις λαϊκές κατοικίες απέναντι στους πλειστηριασμούς, είτε για να προστατεύσει το περιβάλλον από τη βορά του κέρδους, είτε προτιμώντας να αφήσει υπουργικές και βουλευτικές καρέκλες για να συστρατευθεί με τις λαϊκές ανάγκες. Στην ευρωβουλή με τον Νίκο Χουντή αποτέλεσε τη φωνή των κινημάτων. Ας αναλογισθούμε πόσο μεγαλύτερη αισιοδοξία θα είχε ο λαός να αγωνισθεί, αν έβλεπε ότι υπάρχει πραγματική αντιπολίτευση στη Βουλή αντί για την ηθική κατάπτωση που καταγράφηκε στη συζήτηση για την ψήφο εμπιστοσύνης. Πόσο μάλλον αν όλες οι δυνάμεις της αριστεράς ενώνονταν όπως προτείνει η ΛΑΕ για να βαδίσουν από κοινού έναν άλλο δρόμο σήμερα, έναν δρόμο δύσκολο μεν, αλλά δρόμο αξιοπρέπειας. Mε εθνικοποιήσεις τραπεζών και στρατηγικών επιχειρήσεων, με παραγωγικό μετασχηματισμό, έξω από τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς, με πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική. Έναν δρόμο που θα πιάνει το νήμα των μεγάλων αγώνων και θα οδηγεί στους αναγκαίους κοινωνικούς μετασχηματισμούς που απαιτούν οι καιροί.