Ο πρω­θυ­πουρ­γός Αλέ­ξης Τσί­πρας, αλλά και ο κυ­βερ­νη­τι­κός ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ µε δη­µό­σιες το­πο­θε­τή­σεις στε­λε­χών του, επι­κε­ντρώ­νο­νται το τε­λευ­ταίο διά­στη­µα σε δύο αλ­λη­λο­τρο­φο­δο­τού­µε­να πο­λι­τι­κά ζη­τή­µα­τα. Το ένα είναι ο κίν­δυ­νος της ακρο­δε­ξιάς στην Ευ­ρώ­πη (αλλά και στην Ελ­λά­δα) και το άλλο είναι η πο­λι­τι­κή της αντι­µε­τώ­πι­ση, τόσο σε επί­πε­δο πο­λι­τι­κού λόγου, όσο και στο επί­πε­δο των πο­λι­τι­κών συ­µµα­χιών. Είναι πλέον κα­θα­ρό ότι ο Τσί­πρας προ­σπα­θεί να χτί­σει το δί­πο­λο «πρό­ο­δος – συ­ντή­ρη­ση» στις πρώ­τες εκλο­γές της «µε­τα­µνη­µο­νια­κής επο­χής», ανα­δει­κνύ­ο­ντας το κόµµα του σαν το κέ­ντρο µιας δη­µο­κρα­τι­κής συ­µπα­ρά­τα­ξης µε τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά, η οποία µπο­ρεί, τάχα, να στα­θεί υπο­λο­γί­σι­µο ανά­χω­µα στην ακρο­δε­ξιά και τον ρα­τσι­σµό. Ισχυ­ρι­ζό­µα­στε ότι αυτή η πο­λι­τι­κή προ­σπά­θεια πέρα από απο­προ­σα­να­το­λι­στι­κή και επι­κίν­δυ­νη είναι και µία εκ­στρα­τεία λήθης που επι­χει­ρεί να συ­σκο­τί­σει βα­σι­κές πτυ­χές της κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής. Ευ­τυ­χώς η µνήµη µας δεν είναι τόσο κοντή!

Ρα­τσι­στι­κή πο­λι­τι­κή

Η πο­λι­τι­κή της κυ­βέρ­νη­σης είναι ρα­τσι­στι­κή. Μπο­ρεί ο πρω­θυ­πουρ­γός και τα κο­µµα­τι­κά στε­λέ­χη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να δη­λώ­νουν µε κάθε ευ­και­ρία τον αντι­ρα­τσι­σµό και τον αν­θρω­πι­σµό τους, αυτό όµως που µε­τρά­ει είναι η εφα­ρµο­σµέ­νη πο­λι­τι­κή της κυ­βέρ­νη­σης ιδιαί­τε­ρα στα ζη­τή­µα­τα των προ­σφύ­γων, αλλά και των µε­τα­να­στών. Η συ­ντή­ρη­ση των άθλιων hot-spot στα νησιά του Αι­γαί­ου και των camps µε τα αντί­σκη­να στην ηπει­ρω­τι­κή Ελ­λά­δα, το κλεί­σι­µο των συ­νό­ρων για να εµπο­δί­σει το τα­ξί­δι των προ­σφύ­γων στην Ευ­ρώ­πη για µία κα­λύ­τε­ρη ζωή, η «πρό­σκλη­ση» του ΝΑΤΟ στο Αι­γαίο και η Frontex, συν­θέ­τουν το µε­γά­λο κο­µµά­τι του παζλ της µε­τα­να­στευ­τι­κής πο­λι­τι­κής που ακο­λου­θεί η κυ­βέρ­νη­ση και ήδη µε­τρά­ει χι­λιά­δες θύ­µα­τα. Εάν σε αυτό προ­σθέ­σου­µε και τη συ­νε­χι­ζό­µε­νη αστυ­νο­µι­κή αυ­θαι­ρε­σία απέ­να­ντι σε µε­τα­νά­στες/τριες (µε ή χωρίς χαρ­τιά), η οποία πριν λίγες µέρες οδή­γη­σε στη δο­λο­φο­νία του Νι­γη­ρια­νού Εµπου­κά στο Αστυ­νο­µι­κό Τµήµα Οµό­νοιας, αλλά και σε δε­κά­δες άλλες πε­ρι­πτώ­σεις κα­κο­ποί­η­σης στα όρια του βα­σα­νι­σµού, είναι πρα­γµα­τι­κά απο­ρί­ας άξιον πώς µπο­ρεί η κυ­βέρ­νη­ση χωρίς ίχνος ντρο­πής να πα­ρου­σιά­ζει εαυτή ως πο­λι­τι­κή δύ­να­µη που µά­χε­ται τάχα µου τον ρα­τσι­σµό. Δυ­στυ­χώς, επι­βε­βαιώ­νε­ται αυτό για το οποίο έχου­µε πολ­λές φορές επι­χει­ρη­µα­το­λο­γή­σει µέσα από τις γρα­µµές της «Ερ­γα­τι­κής Αρι­στε­ράς», ότι η υπο­τα­γή στην πο­λι­τι­κή της ευ­ρω­λι­τό­τη­τας ση­µαί­νει και υπο­τα­γή στη ρα­τσι­στι­κή πο­λι­τι­κή ατζέ­ντα της Ευ­ρώ­πης-φρού­ριο, η οποία µέσα στο 2019 οδή­γη­σε σε δρα­µα­τι­κή κο­ρύ­φω­σή τους πνι­γµέ­νους αν­θρώ­πους στα νερά της Με­σο­γεί­ου.

Ακρο­δε­ξιά

Αυτή η ρα­τσι­στι­κή πο­λι­τι­κή στρώ­νει το δρόµο στην ακρο­δε­ξιά και αυτό συ­µβαί­νει αυτή τη στι­γµή σε ολό­κλη­ρη την Ευ­ρώ­πη. Η µε­γά­λη άνο­δος της (γρα­βα­τω­µέ­νης) ακρο­δε­ξιάς, αλλά και η ανά­δει­ξη µιας ση­µα­ντι­κής δύ­να­µης για τη φα­σι­στι­κή-νε­ο­να­ζι­στι­κή ακρο­δε­ξιά, είχε τα τε­λευ­ταία χρό­νια σαν πο­λι­τι­κή αιχµή την ισλα­µο­φο­βία και τον πό­λε­µο απέ­να­ντι στο τε­ρά­στιο προ­σφυ­γι­κό κύµα από το 2014 και έπει­τα σε συν­δυα­σµό µε µια λαϊ­κί­στι­κη ρη­το­ρι­κή ευ­ρω­σκε­πτι­κι­σµού, που προ­σπα­θεί να «κλέ­ψει» ψή­φους από τη δι­καιο­λο­γη­µέ­νη λαϊκή αγα­νά­κτη­ση απέ­να­ντι στην ΕΕ και τις πο­λι­τι­κές λι­τό­τη­τας. Ο κίν­δυ­νος κα­τα­γρα­φής µιας ακόµα µε­γα­λύ­τε­ρης ανό­δου της ακρο­δε­ξιάς στις Ευ­ρω­ε­κλο­γές είναι υπαρ­κτός, είναι σο­βα­ρός και χρειά­ζε­ται πο­λι­τι­κή αντι­µε­τώ­πι­ση, διότι πλέον υπάρ­χει πρα­γµα­τι­κή εµπει­ρία για την εφα­ρµο­σµέ­νη πο­λι­τι­κή ακρο­δε­ξιών κυ­βερ­νή­σε­ων στην Ιτα­λία, την Ουγ­γα­ρία, την Αυ­στρία κλπ. Ο κοι­νός πα­ρο­νο­µα­στής είναι η σκλη­ρή ρα­τσι­στι­κή πο­λι­τι­κή απέ­να­ντι σε πρό­σφυ­γες και µε­τα­νά­στες (δες τον πρό­σφα­το αντι­µε­τα­να­στευ­τι­κό νόµο του Σαλ­βί­νι) και η ανε­λέ­η­τη επί­θε­ση στους/ις ερ­γα­ζό­µε­νους/ες (δες τη θε­σµο­θέ­τη­ση του 12ω­ρου –«νόµος της δου­λεί­ας»– στην Ουγ­γα­ρία του Ορµπάν). Αυτός είναι και ο πυ­ρή­νας των πο­λι­τι­κών των ευ­ρω­παϊ­κών κυ­βερ­νή­σε­ων, είτε δε­ξιών, είτε σο­σιαλ­δη­µο­κρα­τι­κών, είτε τε­χνο­κρα­τι­κών, οπότε η πιο σκλη­ρή εκ­δο­χή τους από την ακρο­δε­ξιά έρ­χε­ται ως «φυ­σι­κή» συ­νέ­χεια. Δί­νε­ται δη­λα­δή η δυ­να­τό­τη­τα στην ακρο­δε­ξιά να εµφα­νι­στεί ως δυ­νη­τι­κά πο­λι­τι­κός διά­δο­χος για τη συ­νέ­χι­ση και όξυν­ση της υπάρ­χου­σας πο­λι­τι­κής.

Η πο­λι­τι­κή απά­ντη­ση στον ρα­τσι­σµό και την ακρο­δε­ξιά δεν βρί­σκε­ται σε καµία εκ­δο­χή κά­ποιου «δη­µο­κρα­τι­κού τόξου». Οι δυ­νά­µεις του ακραί­ου κέ­ντρου στην Ευ­ρώ­πη, ενό­ψει των επερ­χό­µε­νων Ευ­ρω­ε­κλο­γών, από τη δεξιά µέχρι τη σο­σιαλ­δη­µο­κρα­τία και τους πρά­σι­νους, «αγω­νιούν» υπο­τί­θε­ται για την επι­κίν­δυ­νη άνοδο της ακρο­δε­ξιάς. Σ’ αυτή την αγω­νία προ­στί­θε­ται πλέον και ένα τµήµα της Ευ­ρω­ο­µά­δας της Αρι­στε­ράς µε επι­κε­φα­λής τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και τον Τσί­πρα, ο οποί­ος µετά τη σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρη µε­τάλ­λα­ξη του κό­µµα­τός του, ει­ση­γεί­ται τη συ­µµα­χία µε τις δυ­νά­µεις της κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς, δη­λα­δή της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης σο­σιαλ­δη­µο­κρα­τί­ας, τόσο στην Ελ­λά­δα όσο και στις Ευ­ρω­ε­κλο­γές. Τέ­τοια ήταν η ει­σή­γη­σή του στην ΚΕ του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ την Κυ­ρια­κή 3 Μάρτη, ενώ ο ίδιος ήταν κε­ντρι­κός οµι­λη­τής σε εκ­δή­λω­ση των ευ­ρω­παί­ων σο­σια­λι­στών στην Αθήνα. Και εδώ η πρα­γµα­τι­κό­τη­τα πα­ρου­σιά­ζε­ται ανε­στρα­µµέ­νη: σύ­µφω­να µε το κυ­βερ­νη­τι­κό αφή­γη­µα, υπάρ­χουν, υπο­τί­θε­ται, κά­ποιες δυ­νά­µεις στην ευ­ρω­παϊ­κή σο­σιαλ­δη­µο­κρα­τία που κι­νού­νται προς τη ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά, ενώ η αλή­θεια είναι η πλή­ρης προ­σχώ­ρη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και ενός τµή­µα­τος των δυ­νά­µε­ων της GUE στο πο­λι­τι­κό πλαί­σιο της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης σο­σιαλ­δη­µο­κρα­τί­ας.

Απά­ντη­ση της Αρι­στε­ράς

Η συ­µµα­χία των υπέ­ρµα­χων της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης λι­τό­τη­τας και των ευ­ρω­παϊ­κών ρα­τσι­στι­κών πο­λι­τι­κών –ανε­ξάρ­τη­τα από τη ρη­το­ρι­κή που µπο­ρεί να υιο­θε­τούν ανά πε­ρί­πτω­ση– δεν µπο­ρεί µε τί­πο­τα να είναι απά­ντη­ση στην άνοδο της ακρο­δε­ξιάς. Η µόνη πο­λι­τι­κή απά­ντη­ση µπο­ρεί να είναι από µία ενω­τι­κή-µα­ζι­κή ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά της ρήξης, που θα έχει στο κέ­ντρο της πο­λι­τι­κής της ατζέ­ντας το κοι­νω­νι­κό ζή­τη­µα (δη­λα­δή τις πο­λι­τι­κές λι­τό­τη­τας) και την πάλη ενά­ντια στον ρα­τσι­σµό και την ακρο­δε­ξιά. Και γι’ αυτό το λόγο, κάθε επι­δί­ω­ξη πο­λι­τι­κής συ­µµα­χί­ας µε στε­λέ­χη του κυ­βερ­νη­τι­κού-µνη­µο­νια­κού ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι πο­λι­τι­κά λα­θε­µέ­νη και απο­προ­σα­να­το­λι­στι­κή για το κί­νη­µα, ενώ την ίδια ώρα γί­νε­ται ουρά της πο­λι­τι­κής Τσί­πρα.

Αυτή είναι και η µόνη πε­ρί­πτω­ση να εκ­φρα­στεί πο­λι­τι­κά µια υπαρ­κτή δυ­να­µι­κή των κοι­νω­νι­κών κι­νη­µά­των στην Ελ­λά­δα και στην Ευ­ρώ­πη, που ση­κώ­νουν πρα­γµα­τι­κά ανά­στη­µα ενά­ντια στην ακρο­δε­ξιά και τον ρα­τσι­σµό: είναι οι δια­κό­σιες χι­λιά­δες που δια­δή­λω­σαν στο Μι­λά­νο ενά­ντια στον αντι­µε­τα­να­στευ­τι­κό νόµο του Σαλ­βί­νι, είναι οι χι­λιά­δες που δια­δή­λω­σαν στο Βε­ρο­λί­νο ενά­ντια στον ρα­τσι­σµό και την ακρο­δε­ξιά τον πε­ρα­σµέ­νο Οκτώ­βρη, οι ερ­γα­τι­κές δια­δη­λώ­σεις ενά­ντια στο «νόµο της δου­λεί­ας» του Ορµπάν στην Ουγ­γα­ρία, οι δε­κά­δες χι­λιά­δες που δια­δη­λώ­νουν κάθε Μάρτη στην Αθήνα για την πα­γκό­σµια ηµέρα ενά­ντια στον ρα­τσι­σµό, αλλά και σε άλλες αντι­ρα­τσι­στι­κές δια­δη­λώ­σεις που απαι­τούν ίσα δι­καιώ­µα­τα για ντό­πιους και µε­τα­νά­στες/πρό­σφυ­γες και ενά­ντια στη δο­λο­φο­νι­κή αστυ­νο­µι­κή αυ­θαι­ρε­σία και στο φα­σι­σµό. Εκεί βρί­σκε­ται πρα­γµα­τι­κά η κοι­νω­νι­κή δύ­να­µη που µπο­ρεί και έχει πρα­γµα­τι­κό συ­µφέ­ρον να πα­λέ­ψει ενά­ντια στον ρα­τσι­σµό και την ακρο­δε­ξιά και σε αυτή την κα­τεύ­θυν­ση οι δυ­νά­µεις της ρι­ζο­σπα­στι­κής-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς οφεί­λου­µε να πά­ρου­µε άµεσα πο­λι­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες.

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά