Άρθρο Δημήτρη Στρατούλη στην Κυριακάτικη Kontra news

Τρία μνημόνια φτωχοποίησης του λαού και ταπείνωσης της χώρας εφαρμόστηκαν από δανειστές και κυβέρνηση στο όνομα της μείωσης του δημοσίου χρέους κι όμως αυτό, αντί να μειώνεται, συνεχώς αυξάνεται.
Συγκεκριμένα, το δημόσιο χρέος της χώρας αυξήθηκε στα 334,988 δισ. ευρώ στο τέλος του 3ου τριμήνου του 2018, ξεπερνώντας κατά 21,493 δισ. ευρώ το 3ο τρίμηνο του 2017 και κατά 11,610 δισ. ευρώ το 2ο τρίμηνο του 2018, φτάνοντας το 182.2% του ΑΕΠ, όπως προκύπτει από τα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ).
Είναι πραγματικά εξωφρενικό, η κυβέρνηση να ισχυρίζεται με πανηγυρισμούς ότι τα μνημόνια τέλειωσαν, το ελληνικό δημόσιο χρέος να έχει βαφτιστεί ως βιώσιμο και εξυπηρετήσιμο, και αντί να μειώνεται, να αυξάνεται συνεχώς, τα τελευταία οκτώ χρόνια !!!

Το δημόσιο χρέος της χώρας αποτελεί βασικό μοχλό για την εφαρμογή των Μνημονίων λιτότητας. Διογκωμένο από 120% του ΑΕΠ το 2010 στο 182,2% του ΑΕΠ σήμερα, δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί παρά μόνο με οικονομικό και κοινωνικό αφανισμό του ελληνικού λαού. Είναι μη βιώσιμο και πρέπει να διαγραφεί. 

Η συνέχιση αποπληρωμής του οδηγεί σε παρατεταμένη λιτότητα, φορολεηλασία, φτωχοποίηση, συρρίκνωση κοινωνικών δικαιωμάτων, αναστολή της δημοκρατίας και σε κατάλυση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας μετατρέποντας τη χώρα μας σε αποικία χρέους των δανειστών. 
Το χρέος αυτό δεν προκλήθηκε από δήθεν διόγκωση δημοσίων κοινωνικών δαπανών, μισθών και συντάξεων, αλλά από τα υψηλά επιτόκια δανεισμού, τις υψηλές στρατιωτικές δαπάνες, τη διάσωση των ιδιωτικών τραπεζών, τις δαπάνες για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, τους μηχανισμούς των Μνημονίων και τις δανειακές συμβάσεις. Τα λαϊκά στρώματα δεν έχουν ευθύνη γι’ αυτό, επομένως δεν έχουν κανένα λόγο να το πληρώσουν.
Σήμερα είναι αναγκαία όσο ποτέ η διακοπή αποπληρωμής του δημοσίου χρέους και η διαγραφή τουλάχιστον του μεγαλύτερου μέρους. Αυτή θα στηριχτεί στην κυρίαρχη απόφαση του λαού να απαλλαγεί από τη λιτότητα, αλλά μία πραγματικά αντιμνημονιακή κυβέρνηση μπορεί επιπλέον να επικαλεστεί:

-Τις αρχές του διεθνούς δικαίου, ιδίως την αρχή της κατάστασης ανάγκης, που αποτρέπει την συνέχιση της εξυπηρέτησης δανείων όταν διακυβεύεται η οικονομική επιβίωση ενός κράτους και υπάρχει αδυναμία του να εκπληρώσει στοιχειώδεις υποχρεώσεις του προς τους πολίτες. Επίσης, τις έννοιες του «παράνομου», «απεχθούς» και «επονείδιστου» χρέους, αφού τα δάνεια δεν χρησιμοποιήθηκαν για την κάλυψη των αναγκών του λαού.
– Την απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ (Σεπτέμβρης ’15), ότι η αναδιάρθρωση χρέους παραμένει κυριαρχικό δικαίωμα κάθε χώρας. Η παγκόσμια ιστορία έχει γνωρίσει πολλές περιπτώσεις στάσης πληρωμών και διαγραφής χρεών με πιο πρόσφατες τον Ισημερινό το 2008, την Αργεντινή το 2003-2005, την Γερμανία το 1953 κλπ.
-Το δημόσιο χρέος της Ελλάδος δεν διαγράφηκε ούτε κατά ένα ευρώ. Η μη διαγραφή ή ονομαστική μείωση του μεταφέρει το πρόβλημα στις επόμενες γενιές, δηλαδή στα παιδιά και εγγόνια μας και διατηρεί την Ελλάδα σε καθεστώς μόνιμης ομηρείας και υποταγής στους δανειστές της. 
Στενά συνδεδεμένο με τη διαγραφή του χρέους, είναι και η διεκδίκηση των γερμανικών επανορθώσεων και του κατοχικού δανείου, αίτημα με πολιτική, οικονομική και ηθική διάσταση, που σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να εγκαταλειφτεί από τη χώρα μας.

Για να προωθηθεί όμως μία τέτοια πολιτική, απαιτείται η ανατροπή του σημερινού μνημονιακού πολιτικού κατεστημένου στο σύνολό του και η ανάδειξη μιας φιλολαϊκής κυβέρνησης, που θα την εφαρμόσει, χωρίς να υπολογίζει κανένα οικονομικό και πολιτικό εκβιασμό των δανειστών και της ευρωζώνης και θα είναι αποφασισμένη προς όφελος του λαού και της χωράς να έλθει με αυτούς σε σύγκρουση και ρήξη.