«Υπάρχει Δημοκρατία στην Ευρώπη σήμερα;»
Σε λιγότερο από ενάμιση μήνα θα τιμηθούν στο Παρίσι αλλά και σε άλλες πόλεις της Ευρώπης, τα 229 χρόνια από την Γαλλική Επανάσταση.
Ο κύριος Μακρόν θα βγάλει λόγους για το ευρωπαϊκό ιδεώδες και οι διάφοροι ηγέτες θα μιλήσουν για τη σημασία της Γαλλικής Επανάστασης.
Η Γαλλική Επανάσταση ανεξαρτήτως από τις προσωπικές απόψεις που μπορεί να έχει κάποιος και τις μετέπειτα εξελίξεις, αποτέλεσε μία ιστορική τομή όσον αφορά την κατοχύρωση δημοκρατικών δικαιωμάτων, δηλαδή το δικαίωμα του πολίτη να έχει άποψη και θέση για όλα.
Σήμερα δυστυχώς, 229 χρόνια μετά, αμφισβητούνται οι βασικές διακηρύξεις της επανάστασης. Σήμερα ο κύριος Μακρόν ο οποίος θα μιλήσει στις εκδηλώσεις που θα πραγματοποιηθούν στις 14 Ιουλίου, είναι ο ίδιος άνθρωπος ο οποίος προσπαθεί να αποδιαρθρώσει πλήρως όχι μόνο εργασιακά δικαιώματα στην Γαλλία του σήμερα, αλλά και το δικαίωμα των εργαζομένων να αντιδρούν στην καταπάτηση βασικών τους κατακτήσεων.
Δυστυχώς όμως, το πράγμα δεν μένει μόνο εκεί.
Στις χώρες της Ευρώπης δεν υπονομεύονται μόνο εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα αλλά και ακόμα και το στοιχειώδες δικαίωμα του λαού να αποφασίζει για την τύχη του.
Το 2015 ο ελληνικός λαός ψήφισε «ΟΧΙ» στις προτάσεις των δανειστών αλλά το «ΟΧΙ» έγινε «ΝΑΙ» την επόμενη ημέρα με πλήρη υποταγή της κυβέρνησης Τσίπρα στις απαιτήσεις των δανειστών, ενάντια στην εκφρασμένη βούληση του λαού.
Το ίδιο συμβαίνει σήμερα στην Ιταλία.
Ο Ιταλός πρόεδρος Σέρτζιο Ματαρέλλα αρνήθηκε να αποδεχθεί ως Υπουργό Οικονομικών τον ευρωσκεπτικιστή καθηγητή Πάολο Σαβόνα, προκαλώντας την κατάθεση της εντολής σχηματισμού Κυβέρνησης από τα κόμματα της πλειοψηφίας και την ανάθεση της στον άνθρωπο του ΔΝΤ και των οίκων αξιολόγησης Κάρλο Κοταρέλι.
Ο Κάρλο Κοταρέλι, ο επονομαζόμενος εκφραστής της δημοσιονομικής λιτότητας, ο οποίος δεν έχει καμία λαϊκή νομιμοποίηση και δεν εξελέγη από κανέναν, ορίστηκε από τον Πρόεδρο Ματαρέλλα ως Πρωθυπουργός της χώρας σε αντίθεση με τον προτεινόμενο από τα κόμματα της πλειοψηφίας.
Ο λόγος για τον οποίον έγινε αυτό το πραξικόπημα είναι η υπεράσπιση του ευρώ και των συμφερόντων που αντιπροσωπεύει. Και μάλιστα συνοδεύτηκε από μεθοδευμένη εκτόξευση των επιτοκίων των ομολόγων, όχι μόνο στην Ιταλία, αλλά και σε ολόκληρο τον Νότο συμπεριλαμβανομένης και την Ελλάδας, προκειμένου μέσω εκβιασμών να διατηρήσουν την Ιταλία στο ευρώ.
Το ευρώ ταυτίζεται με τις πολιτικές λιτότητας, με την κατάργηση του κοινωνικού κράτους και όλων των κατακτήσεων που αναφέρονταν κάποτε στο ευρωπαϊκό ιδεώδες (;), με τη συγκέντρωση του πλούτου σε λίγα χέρια και γενικότερα με την επιβολή του νεοφιλελευθερισμού ως μοναδική πρόταση, σε όλες τις χώρες της Ευρώπης.
Η επιβολή αυτής της πολιτικής γίνεται με κάθε τρόπο. Με τρομοκρατία, με μνημόνια, με αμφισβήτηση των δικαιωμάτων των λαών να έχουν λόγο για την τύχη τους και για τις αποφάσεις που τους αφορούν, με κατασυκοφάντηση των ριζοσπαστικών δυνάμεων που προτείνουν εναλλακτικές νομισματικές πολιτικές.
Η διεκδίκηση εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων ονομάζεται καταχρηστικά «λαϊκισμός» και η αμφισβήτηση της απόλυτης εξουσίας των κυρίαρχων κέντρων να επιβάλουν τις αποφάσεις τους σε μία χώρα, ονομάζεται εξίσου καταχρηστικά «εθνικισμός».
Η αποδιάρθρωση όμως των εργασιακών σχέσεων και η ελαστική ή εκ περιτροπής εργασία ονομάζονται «εκσυγχρονισμός».
Οι αποφάσεις των οίκων αξιολόγησης θεωρούνται και αντιμετωπίζονται ως θέσφατα, ανεξάρτητα από τα εμφανή κίνητρα τους. Και η βασική κι αδιαπραγμάτευτη αξία είναι η εφαρμογή των πολιτικών λιτότητας.
Η χώρα μας μπήκε στα μνημόνια με δημόσιο χρέος 113% του ΑΕΠ και με τους οίκους αξιολόγησης να την υποβαθμίζουν συνεχώς και σήμερα εισπράττει «θετικά σχόλια» τα οποία επικαλείται η μνημονιακή κυβέρνηση Τσίπρα, με δημόσιο χρέος 180% του ΑΕΠ (!).
Οι πολιτικές λιτότητας συνοδεύονται και με μέτρα καταστολής.
Οι διαδηλώσεις ενάντια στους πλειστηριασμούς, αντιμετωπίζονται με ΜΑΤ, χημικά, προσαγωγές και συλλήψεις. Φτάσαμε στο σημείο, στην Ελλάδα του 2018, να παραπέμπεται ο Γραμματέας της ΛΑ.Ε. Παγαγιώτης Λαφαζάνης και μέλη του Κινήματος κατά των Πλειστηριασμών, διότι αντιστέκονται στην αρπαγή της λαϊκής περιουσίας.
Όλα αυτά στην προσπάθεια να πείσουν τους λαούς πως δεν υπάρχει άλλη λύση. Ότι και να ψηφίσεις στο τέλος προκύπτει λιτότητα.
Έτσι όμως φαίνεται και ο πανικός τους. Η προκλητική περιφρόνηση της λαϊκής βούλησης δείχνει όμως και την απόλυτη αδυναμία τους να πείσουν τους λαούς για την ορθότητα της πολιτικής τους. Δεν είναι άλλωστε καθόλου τυχαία η δήλωση του Γερμανού επίτροπου Προϋπολογισμού Γκίντερ Έτινγκερ, ο οποίος δεν ντράπηκε να δηλώσει σε δημοσιογράφο πως «Οι αγορές θα μάθουν στους Ιταλούς να ψηφίζουν».
Η αδυναμία του να επιβάλλεσαι χωρίς να πείθεις τον κόσμο, έχει αποδειχτεί ιστορικά, πως δεν μπορεί να κρατήσει για πολύ.
Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε όλοι είναι ότι η υπεράσπιση της Δημοκρατίας σήμερα μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από την ανατροπή και της Ευρωζώνης αλλά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης και οφείλουμε να αγωνιστούμε όλοι για αυτό. Σε διαφορετική περίπτωση, το μέλλον είναι τόσο προδιαγεγραμμένο όσο και σκοταδιστικό.