Για τις 30 Μάη αποφασίστηκε από τις διοικήσεις των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ 24ωρη Πανελλαδική απεργία στα πλαίσια μιας συμφωνίας και ενός διεκδικητικού πλαισίου που συμφωνήθηκε με τους λοιπούς κοινωνικούς φορείς που συμμετέχουν στη λεγόμενη κοινωνική συμμαχία.

Αν πάμε μερικά χρόνια πίσω θα βρούμε τη μισθωτή εργασία να συγκλίνει μερικώς σε θέσεις, απόψεις και διεκδικήσεις με άλλα  κοινωνικά στρώματα όπως οι μικροεπαγγελματίες ή οι βιοτέχνες. Ας μην ξεχνάμε ότι όταν η ΓΣΕΕ υπέγραφε συλλογικές συμβάσεις εργασίας που καθόριζαν τον κατώτατο μισθό η ΓΣΕΒΕΕ (Γενική Συνομοσπονδία Επαγγελματιών Βιοτεχνών και Εμπόρων Ελλάδας) ήταν αυτή που προσέγγιζε περισσότερο τις εργατικές θέσεις. Ακόμα και σήμερα η Αριστερά καλεί αυτά τα στρώματα να βρουν ένα κοινό βηματισμό προκειμένου να αντιμετωπίσουν τα μνημόνια και την καταστροφή που έχουν προκαλέσει.

Από την άλλη μεριά θα πρέπει να πούμε ότι οι διεκδικήσεις που έχουν τεθεί στα πλαίσια της λεγόμενης κοινωνικής συμμαχίας και που είναι και διεκδικήσεις της απεργιακής κινητοποίησης δεν έχουν καμία σχέση με συγκλίσεις σαν αυτές που αναφερόμαστε παραπάνω. Οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ  και της ΑΔΕΔΥ αυτή τη φορά έκαναν νέο άλμα εις βάθος και προβάλλουν τις εργοδοτικές διεκδικήσεις. Αυτή τη φορά το διεκδικητικό πλαίσιο από τη μια μεριά εμπεριέχει ακραίες διεκδικήσεις του ΣΕΒ και της εργοδοσίας και από την άλλη έρχεται σε αντίθεση με τις πραγματικές ανάγκες και διεκδικήσεις του εργατικού κινήματος.

Αυτό που κατά τη γνώμη μας επιβάλλεται από τις δυνάμεις της κοινωνικής και πολιτικής Αριστεράς είναι να κάνουν δική τους υπόθεση την απεργιακή κινητοποίηση προβάλλοντας το δικό τους διεκδικητικό πλαίσιο, προβάλλοντας τα αιτήματα και τις διεκδικήσεις που απαντούν στις ανάγκες του δοκιμαζόμενου ελληνικού Λαού. Τις διεκδικήσεις που σχετίζονται με την κατάργηση των μνημονίων, τη διαγραφή του χρέους, το σταμάτημα των πλειστηριασμών και της αρπαγής της Λαϊκής κατοικίας και περιουσίας, τη μείωση της ανεργίας, το σταμάτημα της λιτότητας, αυξήσεις αντί για τις μειώσεις που προωθούνται στους μισθούς και στις συντάξεις, την αύξηση των κοινωνικών δαπανών, το σταμάτημα των ιδιωτικοποιήσεων.

Η πλειοψηφία των Αριστερών δυνάμεων έχει υιοθετήσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την παραπάνω προσέγγιση. Υπάρχουν όμως και δυνάμεις που προκρίνουν την απεργοσπασία. Οι απόψεις αυτές είναι επικίνδυνες. Ο δρόμος της απεργοσπασίας και μάλιστα με ιδεολογικά επιχειρήματα όσο κι αν διαφωνείς με τις ηγεσίες ή με το πλαίσιο ή με οτιδήποτε άλλο είναι καταστροφικός. Ο δρόμος της απεργοσπασίας από μερίδα της Αριστεράς θα δημιουργήσει πρόσθετα προβλήματα σε αυριανές κινητοποιήσεις καθώς νομιμοποιεί ηθικά και ιδεολογικά το «δικαίωμα» της απεργοσπασίας. Νομιμοποιεί επίσης όλους αυτούς που στο παρελθόν εξίσωναν το δικαίωμα στην εργασία με το «δικαίωμα» στην απεργοσπασία.

Η ιστορία διδάσκει. Ακόμη και σε απεργιακές κινητοποιήσεις που αποφάσισαν δοτές και διορισμένες ηγεσίες η Αριστερά προέκρινε το δρόμο του να κάνει την απεργία δική της υπόθεση, με τα δικά της αιτήματα, με τις δικές της συγκεντρώσεις.