Του Τάσου Μαυρόπουλου

Τα κυρίαρχα οικονομικά και κοινωνικά συμφέροντα, για να επιβάλουν τα αντιλαϊκά μέτρα που τους επιτρέπουν να αναπαραχθούν, να επιβάλουν την κυριαρχία τους και να αυξήσουν τον πλούτο τους με τις λιγότερες κοινωνικές αντιδράσεις , εκτός των άλλων φροντίζουν  το περιτύλιγμα.  Τη φτώχεια του λαού, την υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου, την ανεργία, τη διάλυση της κοινωνικής συνοχής, το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, που επιβλήθηκαν με τα μνημόνια, τα ονόμασαν μεταρρυθμίσεις. Στη συνέχεια, τα μνημόνια ονομάστηκαν προγράμματα, οι τοκογλύφοι βαφτίσθηκαν θεσμοί και το διαρκές μνημόνιο και η αυστηρή επιτήρηση μέχρι το 2060, καθαρή έξοδος.

Όσο πιο σκληρά είναι τα μέτρα, τόσο πιο εντυπωσιακό και όμορφο είναι το όνομα  (επιλέγεται όποτε μπορούν όνομα με ιστορική αναφορά και αξία)  και η περιγραφή που τους δίνουν.

Για να εφαρμοστούν τα μνημονιακά μέτρα στη βάση, μέσω της αυτοδιοίκησης,  έπρεπε να αλλάξουν τη δομή και λειτουργία της . Στον πρώτο λοιπόν  μνημονιακό νόμο για την  τοπική και περιφερειακή αυτοδιοίκηση, «Νέα Αρχιτεκτονική της Αυτοδιοίκησης και της Αποκεντρωμένης Διοίκησης», που ψήφισαν αμέσως μετά το πρώτο μνημόνιο, έδωσαν το όνομα του ενός από τους δύο αρχιτέκτονες του Παρθενώνα και τον ονόμασαν «Καλλικράτη». Ήταν αυτός ο νόμος που θα καταργούσε ο ΣΥΡΙΖΑ όταν γινόταν κυβέρνηση.

Κλεισθένης ή Τριάκοντα τύραννοι;

Τώρα που το διαρκές μνημόνιο μέχρι το 2060 απαιτεί σκληρή επιτήρηση, ανελαστική εφαρμογή των μέτρων που έχουν επιβάλλει οι  δανειστές και γι’ αυτό έχουν προσυμφωνηθεί, ώστε να μην μπαίνουν στην κρίση του λαού, αλλά με αφορμή τα πλεονάσματα να περικόπτονται διαρκώς δαπάνες, η αυτοδιοίκηση, που υλοποιεί μεγάλο κομμάτι των μνημονιακών πολιτικών, έπρεπε να εναρμονιστεί σ’ αυτό το πλαίσιο και ο στόχος τους  επιτυγχάνεται με το σχέδιο νόμου «Κλεισθένης».  Η αποκατάσταση της κακοποίησης του ονόματος του «Καλλικράτη», γίνεται με την κακοποίηση του ονόματος  και της ιστορικής αξίας του Κλεισθένη.  Του πατέρα της Δημοκρατίας, που το 508 π.χ. με τις μεταρρυθμίσεις του , έβαλε τα θεμέλιά της .

Η απαγόρευση χάραξης πολιτικής  από την τοπική και περιφερειακή αυτοδιοίκηση, η πλήρης ενσωμάτωση του μνημονιακού πλαισίου στη λειτουργία της και η υποχρέωσή της  να εφαρμόζει και να υλοποιεί προγράμματα που επιβάλλονται από τους δανειστές, ελέγχονται, διορθώνονται και εγκρίνονται από το παρατηρητήριο και τους νέους ελεγκτικούς μηχανισμούς που θεσμοθετούνται ,  η μετατροπή της αυτοδιοίκησης σε φοροεισπρακτικό μηχανισμό, σε μακρύ χέρι των μνημονιακών πολιτικών, η κατεύθυνση της ανταποδοτικότητας σε όλο το φάσμα υπηρεσιών της προς τον πολίτη, η μετατροπή της σε επιχειρηματία και  όργανο της περιφερειακής διακυβέρνησης  της ΕΕ, από περιφερειακή αυτοδιοίκηση που ήταν μέχρι σήμερα, η αμφισβήτηση του δημόσιου κοινωνικού χαρακτήρα της που υπερασπιζόμασταν μέχρι σήμερα, που είναι τα βασικά σημεία του νομοσχεδίου, καμιά σχέση δεν έχουν με τον Κλεισθένη.

Ο Κλεισθένης  έδωσε το δικαίωμα συμμετοχής στα κοινά και στη λήψη αποφάσεων και σε κατώτερες κοινωνικές τάξεις, ανακάτεψε πλούσιους και φτωχούς και καθιέρωσε τον οστρακισμό ως μέσο ενίσχυσης της λαϊκής δύναμης και προστασίας του πολιτεύματος από τους επίδοξους τυράννους.  Ο Κλεισθένης των  ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, μετατρέπει τους πολίτες από συμμέτοχους σε αποδέκτες και τους εκλεγμένους στην αυτοδιοίκηση από εκπροσώπους του λαού σε όργανα των «σύγχρονων τυράννων», που ο Κλεισθένης εξόριζε αλλά η κυβέρνηση τους θεσμοποιεί. Σ’ αυτό το νομοσχέδιο το όνομα που θα ταίριαζε είναι «τριάκοντα τύραννοι».

Το μόνο θετικό σημείο του νομοσχεδίου είναι η εκλογή των δημοτικών συμβούλων με απλή αναλογική, χωρίς όμως αυτό να ολοκληρώνεται με την εκλογή του δημάρχου από το δημοτικό συμβούλιο, όπως ίσχυε μέχρι το 1967, πριν τη χούντα.

Διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλον

Η επικέντρωση της πολιτικής αντιπαράθεσης, σε επίπεδο ΚΕΔΕ και ΕΝΠΕ, μόνο στο εκλογικό σύστημα, αυτό που επιβεβαιώνει είναι τη μνημονιακή- διαπαραταξιακή- αυτοδιοικητική συμφωνία,  για υλοποίηση του υπόλοιπου ασφυκτικού αντιλαϊκού πλαισίου  που περιλαμβάνει το νομοσχέδιο . Η επικέντρωση της «κόντρας» στο εκλογικό σύστημα του νομοσχεδίου βολεύει και τις δύο μεριές.
Η μεν κυβέρνηση που εφαρμόζει την ισοπεδωτική νεοφιλελεύθερη πολιτική των προηγούμενων, και οι προσκείμενες αυτοδιοικητικές παρατάξεις, εκμεταλλευόμενες την πρόβλεψη  εκλογής με απλή αναλογική, μόνο των συμβούλων, βρίσκουν ευκαιρία να κάνουν αναφορά στο αριστερό τους παρελθόν και λειτουργώντας ως δούρειος ίππος όπως στο πρόσφατο παρελθόν, να βάλουν «αριστερή ετικέτα» στο πιο αντιδραστικό για την αυτοδιοίκηση πλαίσιο.
Οι δε υπόλοιποι μνημονιακοί συνεταίροι που υλοποιούν εδώ και 8 χρόνια τις μνημονιακές πολιτικές φτώχειας στην αυτοδιοίκηση, περικοπής δαπανών, διάλυσης των εργασιακών σχέσεων, μείωσης προσωπικού, μείωσης των κοινωνικών παροχών και υπηρεσιών στους δημότες, χωρίς την παραμικρή ουσιαστική αντίδραση μέχρι σήμερα, βρίσκουν ευκαιρία να απενοχοποιήσουν τη στάση τους και να μεταθέσουν τα αρνητικά αποτελέσματα των επιλογών τους στο εκλογικό σύστημα.

Ακόμα και αν περιλαμβανόταν στο νομοσχέδιο, η απλή αναλογική της μιας Κυριακής και η  εκλογή των δημάρχων και περιφερειαρχών με έμμεση εκλογή από τα συμβούλια, αυτό δεν θα ήταν ικανό για να αποσπάσει τη συναίνεση στο νομοσχέδιο της κυβέρνησης , αφού με τις υπόλοιπες διατάξεις, αφαιρεί τη δυνατότητα από τους εκλεγμένους να χαράξουν και να ασκήσουν πολιτική.

Πως είναι δυνατόν να μην έχει αντιδράσει η ΚΕΔΕ μέχρι σήμερα,  για τα τουλάχιστον 15 δις.€που έπρεπε να έχουν δοθεί στους δήμους από το 2010, όταν ο ετήσιος προϋπολογισμός για τους 325 δήμους της χώρας είναι 2,4 δις.; Πως είναι δυνατόν η ΚΕΔΕ και η πλειοψηφία των δημοτικών αρχών των οποίων η εκλογή υποτίθεται είναι για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των δημοτών, να καταπίνουν αμάσητα, την κατά 65% μείωση της χρηματοδότησηςτων δήμων τα τελευταία 8 χρόνια και την υπεξαίρεση των 15 δις.€, τα οποία δεν τα χαρίζει το κράτος,  αλλά τα έχουν πληρώσει οι δημότες μέσω της φορολογίας τους για να ενισχύσουν τη λειτουργία των δήμων και να επιστρέψουν ως υπηρεσίες στους ίδιους; Κάλεσαν ποτέ τους πολίτες των δήμων τους, τους εργαζόμενους , τους αιρετούς σε κάποια δυναμική αντίδραση για τη διεκδίκηση των αυτονόητων;

Όχι μόνο δεν κάλεσαν, αλλά αντίθετα, με αφορμή αυτή την υπεξαίρεση, κάνουν άλματα ιδιωτικοποίησης των υπηρεσιών που είναι πληρωμένες από τους δημότες και θα έπρεπε να παρέχονται δωρεάν και τα παρουσιάζουν ως εκσυγχρονισμό. Και τώρα καλούν σε αντίστασηεπικεντρώνοντας μόνο στο εκλογικό σύστημα, αποδεικνύοντας ότι αυτό που τους νοιάζει είναι η κατοχύρωση και νομή της εξουσίας, ο παραγοντισμός  και η αίσθηση του ισχυρού, όχι για να υπηρετήσουν τις ανάγκες  του λαού και των τοπικών κοινωνιών, αλλά το προκαθορισμένο δημοσιονομικό πλαίσιο των Βρυξελλών, που η μόνη δυνατότητα που τους δίνει είναι να γίνουν καλοί υπάλληλοι και διεκπεραιωτές τους. Άραγε, αυτό που αφαιρεί δυνατότητες προσφοράς και δημιουργίας είναι ο κίνδυνος ακυβερνησίας από το εκλογικό σύστημα που επικαλούνται ή οι περικοπές των προϋπολογισμών κατά 65%,  τα 15 δις.€ που τους έχουν αρπάξει, η απαγόρευση χάραξης πολιτικής και η επιτροπεία, που είναι τα ουσιαστικά εργαλεία τους;

Το αίτημα σ’ αυτό το νομοσχέδιο πρέπει να είναι, απλή αναλογική της μιας Κυριακής, με έμμεση εκλογή δημάρχων και περιφερειαρχών από τα συμβούλια, απόσυρση των υπολοίπων διατάξεων και των μνημονιακών νόμων που έχουν επιβληθεί μέχρι σήμερα στην αυτοδιοίκηση και καταβολή των πόρων που της έχουν στερήσει.

Σ’ αυτή την κρίσιμη περίοδο, που ο λαός μας πλήττεται από τις πολιτικές της φτώχειας και της υποβάθμισης του βιοτικού επιπέδου, εκχώρησης των δημόσιων υποδομών σε επιχειρηματικά συμφέροντα  για εκμετάλλευση και πλουτισμό, η τοπική και περιφερειακή αυτοδιοίκηση πρέπει να αρνηθεί την εμπλοκή της και να αντισταθεί σ’ αυτή τη διαδικασία. Το νομοσχέδιο της κυβέρνησης μπορεί να γίνει αφετηρία αντίστασης και ανατροπής αυτών των πολιτικών, που έχουν πλήξει την αυτοδιοίκηση, το λαό και την πατρίδα μας, που έχουν στερήσει στην αυτοδιοίκηση τη δυνατότητα προσφοράς σε αυτούς  που εκπροσωπούν. Αρκεί οι αιρετοί να αναλογιστούν από ποιούς ζήτησαν την ψήφο και  ποιανού τα συμφέροντα εκπροσωπούν.