Την περασμένη Δευτέρα 15/1/2018 η κυβερνητική πλειοψηφία πέρασε στη Βουλή ένα ακόμη μέτρο που ούτε στον ύπνο τους θα μπορούσαν να φανταστούν ότι μπορεί να περάσει τα λοιπά κόμματα του μνημονιακού τόξου. Τις πρόσθετες δυσκολίες για την κήρυξη απεργίας στα πρωτοβάθμια σωματεία. Ο ΣΥΡΙΖΑ ξεπέρασε άλλη μια φορά τον εαυτό του χτυπώντας το απεργιακό δικαίωμα. Η σχετική ευκολία με την οποία πέρασε ένα τέτοιο μέτρο η ψευδεπίγραφη αριστερή κυβέρνηση, οι μικρές σε σχέση με το θέμα κινητοποιήσεις και η συμπαγής κυβερνητική πλειοψηφία (αυτή τη φορά μάλιστα αυξήθηκε) προδιαγράφουν ότι αυτή η πρώτη παρέμβαση που έγινε μετά από 36 χρόνια στο συνδικαλιστικό νόμο 1264/82 θα είναι μόνο η αρχή και έπεται συνέχεια.

Γιατί όμως οι κινητοποιήσεις που έγιναν δεν ήταν αυτές που απαιτούσαν οι περιστάσεις για ένα τέτοιο μέτρο;

Χωρίς να υποτιμώ άλλα προβλήματα θεωρώ ότι οι βασικοί παράγοντες είναι δύο.

Ο πρώτος έχει να κάνει με την απογοήτευση που έχει κυριαρχήσει σε όλο τον ελληνικό Λαό μετά την 5 Ιουλίου του 2015. Το κίνημα μέχρι τότε ήταν σε κατακόρυφη άνοδο. Η 180 μοιρών στροφή της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και όσα ακολούθησαν έσπειρε τεράστια απογοήτευση στο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, έχει ενισχύσει τη θεωρία της αναποτελεσματικότητας των αγώνωνκαι έχει φέρει τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού Λαού να μην πιστεύει σε τίποτε και σε κανένα.

Ο δεύτερος έχει να κάνει με τη συμπεριφορά των συνδικαλιστικών ηγεσιών. Δεν θα σταθώ στη συμπεριφορά των δυνάμεων του μνημονιακού μπλοκ γιατί δεν έχει καμιά ιδιαίτερη σημασία, δεν περίμενα άλλωστε και τίποτε καλύτερο, θα σταθώ όμως στη στάση της συνδικαλιστικής Αριστεράς.

Οι δυνάμεις της συνδικαλιστικής Αριστεράς αντί να καθίσουν και να συμφωνήσουν από κοινού σε ένα αγωνιστικό πρόγραμμα δράσης και να πάρουν τα απαραίτητα πολιτικά και οργανωτικά μέτρα για την επιτυχία του τράβηξαν η κάθε μία το δικό της δρόμο. Παράλληλα όμως δεν ήταν λίγοι αυτοί που βρήκαν τον εσωτερικό εχθρό στη Λαϊκή Ενότητα.

Το ΠΑΜΕ από τη μεριά επιτίθεται στη Λαϊκή Ενότητα γιατί λέει συνδικαλιστές που πρόσκεινται στη ΛΑ.Ε. δεν ψήφισαν την πρότασή του. Το ΠΑΜΕ κατά την πάγια αντίληψή του ότι αυτό είναι ο μοναδικός εκφραστής της εργατικής τάξης βάζει για άλλη μια φοράτο δικό του παραταξιακό όφελος πάνω απ’ όλααδιαφορώντας για οτιδήποτε άλλοκαι καταγγέλλει όποιον δε συμφώνησε και δε συμπορεύτηκε μαζί του.

Αυτή τη φορά όμως η Λαϊκή Ενότητα δέχθηκε πυράκαι φαρμακερά βέλη μέσα και από τις δικές της γραμμές.

Σε ότι με αφορά θεωρώ ότι υπάρχει θέμα για μερίδα συνδικαλιστών που έχουν αναφορά στη Λαϊκή Ενότητα γιατί δεν κατέθεσαν μια δική τους πρόταση ένα δικό τους αγωνιστικό πρόγραμμα.

Η Λαϊκή Ενότητα έγκαιρα με ανακοίνωσή της στις 5/1 καλούσε όλες τις πλευρές να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να εξαγγείλουν απεργιακές κινητοποιήσεις.

Η Λαϊκή Ενότητα επίσης με δεύτερη ανακοίνωσή της στις 12/1 ξεκαθάρισε ότι δεν την εκφράζουν και διαφωνεί  με τη στάση συνδικαλιστικών στελεχών που έχουν αναφορά στη ΛΑ.Ε. και που δεν υποστήριξαν πρόγραμμα απεργιακών κινητοποιήσεων ενάντια στο πολυνομοσχέδιο.

Με βάση τα παραπάνω στην καλύτερη περίπτωση μόνο ως κακοπροαίρετα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν τα σχόλια που ακούστηκαν ή γράφτηκαν σε βάρος της. Τέλος θα πρέπει επιτέλους όλοι να καταλάβουν ότι δεν μπορεί κάποιες προσωπικές πολιτικές, σκοπιμότητες ή φιλοδοξίες να μπαίνουν πάνω από τις συλλογικές αποφάσεις.

Αθήνα 19/01/2018