«Δικαιοσύνη: Καθρέφτης σου είμαι Κυβέρνηση και σου μοιάζω»

Της Δέσποινας Σπανού, υπεύθυνης γραφείου Τύπου και μέλος Π.Γ. Της Λαϊκής Ενότητας

Το τελευταίο χρονικό διάστημα, η επικαιρότητα εξαντλήθηκε στην διένεξη μεταξύ Κυβέρνησης και Δικαιοσύνης όσον αφορά στο περιεχόμενο των δικαστικών αποφάσεων.

Η Κυβέρνηση, σε ρόλο πολιτικού σχολιαστή, εξαντλεί την αντιπαράθεση στην κριτική των δικαστικών αποφάσεων, δηλαδή στο πόσο κακοί είναι οι δικαστές που με τις αποφάσεις τους δεν της επιτρέπουν να λειτουργήσει, σύμφωνα με τις ευαισθησίες και τα θέλω της. Αλλά δεν μένει εδώ.

Αλλά δεν μένει μόνο εδώ. Παίζει και θέατρο… Ο κ. Πολάκης δίνει καθημερινά σόου. Ο δε κ. Νεφελούδης επιρρίπτει την ευθύνη στη Δικαιοσύνη. Είναι χαρακτηριστικές οι δηλώσεις του όταν αυτοκτόνησε η εργαζόμενη των επιχειρήσεων «Καρυπίδη» μετά από 15 μήνες απλήρωτης ομηρίας. Μοιάζει να έγινε για τα μάτια του κόσμου αφού οι υπόλοιποι εργαζόμενοι τη επιχείρησης εξακολουθούν να είναι χωρίς μισθό και χωρίς επίδομα ανεργίας.

Από την άλλα πλευρά, οι δικαστές καταγγέλλουν την Κυβέρνηση για παρέμβαση στο έργο τους.

Η αλήθεια είναι ότι η εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία παραβιάζουν κατάφωρα τα δικαιώματα του λαού προς όφελος δανειστών και μεγάλου κεφαλαίου, ή «των εαυτών τους».

Οι τελευταίες αποφάσεις της Δικαιοσύνης (μη καταβολή δεδουλευμένων, ουσιαστική κατάργηση του δικαιώματος της επίσχεσης εργασίας κ.α.) έρχονται να προστεθούν σε άλλες αποφάσεις προηγουμένων ετών: Όσες αφορούσαν απεργίες εργαζομένων, που στη συντριπτική τους πλειοψηφία χαρακτηρίζονταν παράνομες και καταχρηστικές, στη συνταγματικότητα των μνημονίων και άλλα πολλά. Κι έχουν πάντα στόχο την διατήρηση και προστασία του αστικού συστήματος και την διασφάλιση της νομιμότητας των κυβερνητικών επιλογών.

Οι αποφάσεις που συζητήθηκαν πρόσφατα είναι αρκετές. Ενδεικτικά αναφέρω:
α) Άρειος Πάγος: Δεν συνιστά βλαπτική μεταβολή, η μη καταβολή των δεδουλευμένων.
β) Επίσχεση εργασίας ίσον με σιωπηρή βούληση του εργαζομένου για λύση της σύμβασης του.
γ) Καταχρηστικό το δικαίωμα επίσχεσης της εργασίας όταν η καθυστέρηση της πληρωμής δεν οφείλεται σε υπαιτιότητα του εργοδότη (;).
δ) Δυνατότητα πρόσβασης των εργοδοτών στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές των υπαλλήλων.
ε) Εφετείο Λάρισας: Αναφαίρετο δικαίωμα της εργοδοσίας να απολύει ακόμη και συνδικαλιστές.

Αντιθέτως έχουν κριθεί αντισυνταγματικές μόνο οι μειώσεις αποδοχών των δικαστών, ή εκδόθηκαν αποφάσεις που δεν έχουν καμία αξία σήμερα. Ενδεικτική είναι η πρόσφατη απόφαση για τη δικαίωση των καθαριστριών. Ουδεμία χρησιμότητα έχει σήμερα με δεδομένο ότι έχουν επιστρέψει εδώ και δυόμιση χρόνια στην εργασία τους. Επομένως εκδόθηκε μια απόφαση που νομιμοποιεί μία υπάρχουσα και τετελεσμένη κατάσταση.
Ποια είναι η πραγματικότητα;

Η Δικαιοσύνη ενδιαφερόταν πάντα για τα συμφέροντα της καθεστηκυίας τάξης και οι δικαστικοί λειτουργοί μέσα σε αυτά τα πλαίσια διεκδικούσαν την ενίσχυση και την διατήρηση των προνομίων τους.
Είναι χαρακτηριστικές οι διαχρονικές αποφάσεις για καταβολή αναδρομικών μετά από αποφάσεις δικαστηρίων στις οποίες οι ίδιοι διεκδικούσαν και δίκαζαν. Και εν τέλει οι ίδιοι αποφάσιζαν για τις διεκδικήσεις τους.

Παρόλα αυτά, οι δικαστές αποφασίζουν με βάση το ισχύον νομοθετικό πλαίσιο, ερμηνεύοντας ή προσαρμόζοντας το στην υπάρχουσα κοινωνική κατάσταση. Η νομολογία δηλαδή των δικαστηρίων είναι η ερμηνεία των κενών και των ασαφειών που έχει ο νόμος!

Στη σημερινή εποχή, οι δικαστές προσαρμόζουν τις αποφάσεις των δικαστηρίων στα υπάρχοντα νεοφιλελεύθερα πλαίσια και στην εργασιακή «ζούγκλα» που κυριαρχεί. Όταν αποφασίζει ο Άρειος Πάγος ότι η μη καταβολή δεδουλευμένων δεν συνιστά βλαπτική μεταβολή, σημαίνει ότι εκτιμά πως η «απληρωσιά» είναι πάγια και εκτεταμένη κατάσταση. Αφορά στην πλειοψηφία και επομένως δεν συνιστά βλαπτική μεταβολή. Ή όταν αποφασίζει ότι είναι καταχρηστικό το δικαίωμα επίσχεσης εργασίας όταν η καθυστέρηση πληρωμής δεν οφείλεται σε υπαιτιότητα του εργοδότη (;) εννοεί ότι σε συνθήκες διάλυσης των εργασιακών σχέσεων δεν είναι δεδομένη η αμοιβή του εργαζόμενου.

Η Κυβέρνηση εάν επιθυμούσε όντως και ενδιαφερόταν για τα εργασιακά δικαιώματα, όχι μόνο δεν θα ψήφιζε μνημόνια, αλλά και θα προχωρούσε στη νομοθετική ρύθμιση για βελτίωση της νομοθεσίας και κάλυψη των κενών, ούτως ώστε να μην έχουν την δυνατότητα τα δικαστήρια να αυθαιρετούν ή να βγάζουν τέτοιες αποφάσεις.

Αντιθέτως, όχι μόνο διατηρεί την μνημονιακή νομοθεσία αλλά και την τροποποιεί προς το χειρότερο, όπως π.χ.
ο Ν 4472/2017 περί μη επεκτασιμότητας των συμβάσεων και μη χρησιμοποίησης της πιο ευνοϊκής ρύθμισης.
Ακόμα και για την πρόσφατη τροπολογία για την μη καταβολή των δεδουλευμένων την οποία κατέθεσε το ΚΚΕ και ήταν διαχρονικό αίτημα του συνδικαλιστικού κινήματος, η Κυβέρνηση η οποία είχε η ίδια την υποχρέωση να νομοθετήσει, την αποδέχεται κατά το ήμισυ.
Αυτό σημαίνει ότι εφόσον δεν αποδέχεται τις σαφείς ποινικές συνέπειες, αφήνει «παράθυρο» στους εργοδότες, να συνεχίσουν να εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους με την μισθοδοσία τους.

Ας μην προσπαθούν να κοροϊδέψουν για άλλη μία φορά. Ο περιορισμός των εργασιακών δικαιωμάτων, η εργασιακή «ζούγκλα» είναι επιλογή τους.

Απλώς προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν την αγανάκτηση του κόσμου προς όφελος τους. Άλλωστε η χρησιμοποίηση της κ. Θάνου η οποία ήταν πρόεδρος του Αρείου Πάγου όταν εκδίδοντο όλες αυτές οι αποφάσεις, το αποδεικνύει.