ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Γιάννης Τόλιος: «Η ανατροπή των Μνημονίων και η φιλολαϊκή έξοδος από την κρίση, μπορούν να επιτευχθούν μόνο με συνεργασία της Ριζοσπαστικής Αριστεράς»

Μιλώντας στο 20^ο «Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Κοινωνικής Αλληλεγγύης» στη Θεσσαλονίκη (Σάββατο 24 Ιουνίου 2017), στη θεματική «Ευρωζώνη-ΕΕ: Η πολιτική της Αριστεράς», ο Γιάννης Τόλιος, διδάκτωρ Οικονομικών και μέλος ΠΓ της ΛΑΕ, τόνισε μεταξύ άλλων τα εξής:

«Οι αποφάσεις της συνόδου του Eurogroup της 15^ης Ιουνίου, έδειξαν μια ακόμα φορά καθαρά, το ασύμβατο παραμονής της χώρας στην ευρωζώνη και ΕΕ, με τις ανάγκες μιας φιλολαϊκής πολιτικής εξόδου από την κρίση. Οι επαχθείς δεσμεύσεις και η επιβολή μακρόχρονης επικυριαρχίας των ισχυρών ελίτ της Ευρωζώνης και κυρίως της γερμανικής, δεν αφήνουν κανένα απολύτως περιθώριο διαγραφής χρέους, κατάργησης λιτότητας, ουσιαστικής παραγωγικής ανόρθωσης και μείωσης της ανεργίας, ενώ πρακτικά καταργούν κάθε έννοια εθνικής και λαϊκής κυριαρχία. Οι ευθύνες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που τις υπέγραψε και των Μνημονιακών κομμάτων που στην ουσία τις αποδέχτηκαν και τις στηρίζουν είναι τεράστιες.

Η ανάγκη του κοινού βηματισμού και δράσης των δυνάμεων της ριζοσπαστικής αριστεράς, αποτελεί βασική προϋπόθεση ανατροπής των Μνημονιακών μέτρων και άνοιγμα του δρόμου εξόδου από την κρίση, σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Η απολυτοποίηση της διαφοράς σχετικά με την προτεραιότητα αποδέσμευσης από την Ευρωζώνη ή την ΕΕ, πρακτικά λειτουργεί ως εμπόδιο στη συνεργασίας των αριστερών, ριζοσπαστικών, πατριωτικών και αντιμνημονιακών δυνάμεων και δημιουργίας ενός ευρύτερου «μετώπου» Αντίστασης-Αλληλεγγύης-Ανατροπής σε προοδευτική κατεύθυνση, με ορίζοντα το σοσιαλισμό.

Στην ουσία το μόνο στοιχείο που διαφοροποιεί την ΟΝΕ από την ΕΕ, είναι το υπερεθνικό δεσμευτικό πλαίσιο και οι ιμπεριαλιστικοί μηχανισμοί επιβολής και ελέγχου. Στην περίπτωση της Ευρωζώνης είναι πολύ πιο αυστηροί, ενώ σε συνθήκες Μνημονίων αποκτούν καταπιεστικό-καταθλιπτικό χαρακτήρα, χωρίς να αφήνουν κανένα βαθμό ελευθερίας για επιλογές σε εθνικό επίπεδο. Επίσημα πλέον η Ελλάδα, έχει μετατραπεί σε χώρα μειωμένης εθνικής κυριαρχίας. Ακριβώς στη βάση αυτού του γεγονότος, οι οικονομικές και κοινωνικές αντιθέσεις που γεννιούνται, έχουν πιο οξυμένο χαρακτήρα, τις οποίες βιώνουμε πιο έντονα σήμερα σε σχέση με το παρελθόν. Γιαυτό η άμεση επίλυση τους προβάλλει ως επιτακτική ανάγκη για επιβίωση του λαού.

Το σπάσιμο της υποταγής και επικυριαρχίας στον αδύνατο κρίκο της ευρωζώνης, μπορεί να ανοίξει δρόμους σε «ιστορικά γεγονότα», τα οποία να διευκολύνουν όχι απλά την αποδέσμευση από την ΕΕ αλλά γενικότερες ανατροπές με σοσιαλιστικό ορίζοντα. Με άλλο λόγια η ριζοσπαστική Αριστερά, δεν έχει στόχο απλώς τη ρήξη με την ΟΝΕ και την παραμονή στην ΕΕ, αλλά θεωρεί ως βήμα πρώτης προτεραιότητας στην πορεία εξόδου συνολικά από το ευρωσύστημα. Στόχος δεν είναι απλά το «brexit» αλλά «lexit».!

Η ρήξη με την ΟΝΕ, η ρήξη με την ΕΕ, η ρήξη με τον καπιταλισμό, δεν αποτελεί θεατρικό «μονόπρακτο», αλλά «παράσταση με πολλές πράξεις», μια αλυσίδα αλλεπάλληλων ανατροπών, όχι απαραίτητα με σταθμούς και στάδια «μακράς διάρκειας» (οι αντικειμενικές συνθήκες για σοσιαλιστικούς μετασχηματισμούς είναι ώριμες), αλλά μια «αλληλουχία ανατροπών» η επιτυχία των οποίων εξαρτάται κυρίως από υποκειμενικούς παράγοντας (συσχετισμούς κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων).

Η ρήξη με την ευρωζώνη από πρακτική άποψη, μπορεί να γίνει άμεσα σε σύντομο χρονικό διάστημα (μερικών εβδομάδων), ενώ η ρήξη με την ΕΕ, απαιτεί  μεγαλύτερο χρονικό διάστημα (ενεργοποίηση άρθρου 50, κλπ). Η προσφυγή σε δημοψήφισμα για την αποδέσμευση από την ΕΕ, ορισμένοι την ερμηνεύουν ως εκδήλωση ταλάντευσης, κά. Ωστόσο πρόκειται για κίνηση τακτικής. Η ύπαρξη ισχυρής πλειοψηφίας στο λαό, ισχυροποιεί πολιτικά την αποδοχή της αποδέσμευσης και στήριξης της από το λαό.

Η εφαρμογή του «μεταβατικού προγράμματος» που έρχεται σε ρήξη με τους «πυλώνες» της ευρωζώνης (ΕΚΤ, ΣΣΑ, ΕΜΣ, Τραπεζική Ενοποίηση κά) και οδηγεί στο Εθνικό Νόμισμα, στην κατάργηση της Λιτότητας, στη διαγραφή Χρέους, εθνικοποίηση των τραπεζών κά), έρχεται σε άμεση αντίθεση με τις πολιτικές της ΕΕ που εκφράζει το Δημοσιονομικό Σύμφωνο, οι κανόνες ανταγωνισμού, η ΚΑΠ, οι ρυθμίσεις της ενιαίας εσωτερικής αγοράς, το Κοινό Εξωτερικό Δασμολόγιο κά. Συνεπώς με την έξοδο από την ευρωζώνη (ΟΝΕ) θα τεθεί επιτακτικά και η ρήξη με τις υπερεθνικές δεσμεύσεις της ΕΕ.

Κατά συνέπεια η προσπάθεια πολιτικής οριοθέτησης των δυνάμεων της Αριστεράς, με βάση την προτεραιότητα εξόδου από την ΟΝΕ και την ΕΕ, αν δεν είναι έλλειμμα θεώρησης, αποτελεί πρακτικά μια υπεκφυγή στην αναγκαιότητα της πολιτικής συμπόρευσης για ανατροπή των Μνημονιακών πολιτικών και της αντικαπιταλιστικής διαδικασίας εξόδου από την κρίση.

Η δημιουργία «Μετώπου» των αριστερών, ριζοσπαστικών, πατριωτικών δυνάμεων, είναι όχι απλά αναγκαία αλλά και εφικτή, αν οραματιζόμαστε μια Αριστερά των μεγάλων πράξεων και όχι απλά των μεγάλων φράσεων.!!. Η συγκρότηση του Μετώπου μπορεί να ξεκινήσει ως εκλογικό Μέτωπο και στην πορεία να εξελιχθεί σε Μέτωπο στρατηγικής συμπόρευσης. Η δημιουργίας ενός «Αριστερού Βήματος Διαλόγου», θα συνέβαλε στην αναζήτηση των κοινών σημείων στρατηγικής σύγκλισης και προσδιορισμού των πλαισίων λειτουργίας του Μετώπου.

Το Γραφείο Τύπου                                                        24.6.17